Rozenoord - Bergen op Zoom, het is de locatie waar ik me heen beweeg op deze zaterdag 27 juni. Een bijzondere zaterdag want het is de startdag van de tweede editie van Samenloop voor Hoop.

Het is al weer ruim een jaar geleden dat ik om de tafel zat met de schoonzusjes Leny Hage - Bal en Marian Hage. Aangestoken door het virus om iets tegen kanker te doen kwamen ze met het initiatief om Samenloop voor Hoop naar Bergen op Zoom te halen. Samenloop voor hoop is een estafettewandeling waarbij de deelnemers proberen zoveel mogelijk geld op te halen voor onderzoek naar de meest gevreesde ziekte.

Het is druk als ik Rozenoord op fiets. Aan alles is te merken dat vandaag dit bijzondere evenement van start gaat. Als ik het hoofdveld oploop, de arena waar het allemaal plaatsvindt, ontmoet ik één van de mensen van de organisatie. Bij mijn groet laat ik me ontvallen: "Wadde féést é." Het is mijn stopwoordje als ik het naar mijn zin heb of iets bijzonders zie. "Nou, de gelegenheid is niet bepaald feestelijk te noemen hé?" is het antwoord dat ik krijg. Ik mompel een verontschuldiging want natuurlijk is kanker behalve een scheldwoord één van de meest gevreesde ziekten waar helaas iedereen van ons mee in aanraking komt. Iedereen kent wel het verlies van een naaste of heeft er zelf tegen moeten knokken. Kanker valt zeker niet onder de categorie 'feest'.

Maar dan kijk ik eens rond, ik zie heel veel mensen die hun rondjes op de sintelbaan wandelen, in groepjes, alleen, in druk gesprek of in stilte. Zoveel mensen die juist vandaag hier zijn om hun bijdrage te leveren om geld te generen voor onderzoek en bestrijding van deze volksvijand nummer één. Verder zie ik heel veel mensen die de deelnemers aanmoedigen, ondersteunen of gewoon door er te zijn iedereen een hart onder de riem steken.

Ik hoor gesprekken en zie hoe juist hier weer de verhalen opgehaald worden over die geliefden die de ziekte niet overleefd hebben; hun herinnering wordt gevoed en hun bestaan geëerd.

Ik zie al die vrijwilligers die aanwezig zijn om ook hun steentje bij te dragen. En dit gaat verder dan de 24 uur van vandaag op morgen. Zoveel handjes die werk verzetten.

Indrukwekkend zijn de kaarsjes die staan te wachten om aangestoken te worden tijdens het meest emotionele moment van heel het evenement. Ik lees de boodschappen die de nabestaanden aan hun geliefden achterlaten en proef daarmee de pijn en het gemis. Maar bovenal bespeur ik de liefde en de mooie herinneringen. Ik vraag een Marokkaanse jongen wat hij er van vindt. Hij loopt daar met, waarvan ik aanneem, zijn dochter en zoontje langs al die kaarsen en toont hen de boodschappen die op de papieren zakjes zijn geschreven. "Erg indrukwekkend. Als je al die boodschappen leest. Ik was hier vorig jaar ook en moest hier per sé vandaag ook zijn." Hij groet me terwijl hij verder loopt en ik voel dit enorm gevoel van saamhorigheid over dit stadion Rozenoord hangen.

Als ik me weer naar huis beweeg, denk ik in mezelf:"Samenloop voor Hoop, wadde féést!"