regie en audiovisuele inbreng: Michael Helmerhorst - tekst en spel: Bert Bunschoten en Wigbolt Kruijver

In Het Vermoeden van Poincaré zijn twee heren ingesneeuwd in een Alpenchalet en daardoor gedwongen elkaar beter te leren kennen. De taal blijkt hierin een enorm obstakel. Met onder meer een spontane pas de deux, poëtische teksterupties en zang trachten zij het samenzijn draaglijk te houden. De kamer verlaten ze nooit en de bijna lege ruimte heeft slechts één raam. Dat biedt uitzicht op de buitenwereld, maar geeft ook inzicht in de gedachtespinsels van beide heren, wier gespreksstof bestaat uit zowel enorme trivialiteiten als intellectuele bespiegelingen.
Met humor, mededogen en rijke, geestige dialogen weet Het Volk keer op keer mannelijk onvermogen uit te beelden. Deze voorstelling is genoemd naar de beroemde Franse wiskundige en wetenschapsfilosoof Poincaré (1854-1912), wiens vermoeden tot op de dag van vandaag niet is bewezen. Het onvermogen om een vermoeden met behulp van taal te doorgronden, is de inspiratiebron van Het Volk voor dit toneelstuk.