Mette kraai val d'ok 't doek vor de Vastenavend
Mooie liedjes dure nie lang, da zeeje ze vroeger al. En weer is t’r ‘n gèève Vastenavend verbij gevloge. Ons lijf is meschient moei, onze keel is meschient ‘n bietje schor, mar onze géést is oppernuuwt gebore! Dèèrom komme me messenalle nog ééne keer same n’op (waar anders?) de Mart. Wana is t’r ok (metter Kraai) en agge goed kekt ziede de Prins, z’n Nar, Steketee en de Gròòtste Boer as kleine figuurkes danse n’aan de voete van onze n’Eks, ‘n bietje spookachteg verlicht deur ròòd Bengaals vuur…
Al rond de klok van elleve(!) is ‘t druk rommetom de wage van Wana die metter bekende en ‘n bietje akeleke grijns middenop de Mart staat. En z’is ‘n magiese magneet lijk ‘t wel, want steeds méér Krabbe verzamele d’r eige rommetom onze Eks van Reimerswale. Nog gin allef uur later sta diezellefde Mart afgelaaje vol! Iederéén is t’r en iederéén wit ‘t: sebiet valt de Kraai van Wana van z’n stokske en is ‘t gedaan. Mar nouw nog even nie, nouw danse me nog ééne keer de Zevesprong bij ‘t ròòje licht van de vuurpotte. En kek mar ‘s naar de gezichte van de mense: de gloed van ‘t gevoel dagge d’r bij oort en d’r bij zijt! Dèèr! ‘n Ròòje lichtkogel schiet omòòg, donderklappe dreune en de Kraai valt, terregend langzaam, van z’n stokske. Me doen ons maske n’af, pinke meschient ‘n traantje weg, me zegge selu tege mekare en perbere, naar uis lòòpend, nie te denke aan morrege, aan Asselewoensdag…..
