De ademhaling, de rustmomenten, de overgangen, zijn de essentie van ons bestaan. 
Door de seizoenen heen. 

Een ode aan het alledaagse leven.
Gewoon doen is uit de tijd. We leven in een cultuur waarin we moeten genieten. Waar er vroeger een verbod op genieten lag, is het nu doorgeschoten naar een nieuw gebod: Gij zult genieten. Goed is niet goed genoeg. Het moet fantastisch zijn. We willen het ultieme geluk en altijd. Maar juist door af en toe een beetje ongelukkig te kunnen zijn, vermijd je het echte ongelukkig zijn.

Vier fases in de liefde, vier coupletten, vier duetten.
De jaren verstrijken en ieder seizoen heeft zijn eigen aantrekkelijkheid. In ‘Le Temps perdu’ laat Isabelle met vier koppels, die de vier seizoenen vertegenwoordigen, de rijkdom van het kleine, het vanzelfsprekende, zien. Pure, ogenschijnlijk alledaagse bewegingen worden opnieuw geïnterpreteerd, om de genuanceerde schoonheid te zoeken. Met het oplopen van de leeftijd, het verstrijken van de seizoenen, worden de koppels fragieler, maar sterker in hun samenzijn.

Echtheid in beweging.
Na 8 danstheater-voorstellingen keert Beernaert terug naar de essentie. Authenticiteit en subtiliteit staan centraal, wat uiting krijgt door de klassieke danstechniek en de puurheid in de bewegingen. De ziel spreekt door de dans heen. Zoals we gewend zijn van de choreografe zullen de etnische en geürbaniseerde danstechnieken in een verfijnde vorm in ‘Le Temps perdu’ ook niet ontbreken, vermengd met het ‘normale’ mens zijn.