Bergen op Zoom – 20 maart 2022
Hoi vrienden,
Bedankt voor al jullie warme reacties. Facebook ontplofte haast bij een aantal van mijn berichten. Het was roerend en het deed me goed, dankjewel dus.
Helaas heb ik de laatste 3 weken in het ziekenhuis gelegen. Ongewild en ongepland, ik hoop dit dan ook niet meer mee te maken. Ik haat ziekenhuizen en doctoren en wat er mee te maken heeft. Vreemd als je zelf in het ziekenhuis werkt hé?
Dit was een ervaring die ik nog nooit “beleefd” had. Ik lag nooit eerder in een ziekenhuis, noch slikte ik ergens medicijnen voor.
Al een week of 5 à 6 kampte ik met benauwdheid. Als ik een stukje moest lopen, was ik helemaal buiten adem, zelfs zover dat ik op het punt gestaan heb om 112 te bellen omdat ik haast geen adem meer kon halen.
Uiteindelijk besloot ik dinsdag 1 maart een afspraak te maken met mijn huisarts, iets dat ik uiterst zelden doe.
Zij vond het verstandig om een foto van mijn longen te laten maken, dus ik naar het Bravis te Bergen op Zoom.
Kort in de middag kreeg ik een telefoontje van mijn huisarts om me te melden bij de Spoed Eisende Hulp te Roosendaal. Dus stapte ik inde auto en meldde me keurig netjes in het ziekenhuis waar ik normaliter werk.
Enfin, allerlei testjes en ik kreeg te horen dat ik gelijk opgenomen werd. Ik mocht niet meer naar huis. Ook werd ik gelijk aan een monitor gelegd. Ze vertelden me dat ik erg veel vocht achter mijn longen had, en dat dit het gevolg was van hartschade door een hartinfarct. Dat was even schrikken, heb immers nooit gemerkt dat ik een hartinfarct gehad zou hebben. Ik dacht dat ik een kou op mijn luchtwegen had, zoals in het verleden wel vaker is gebeurd.
Zo voor het eerst in een ziekenhuis als patiënt, ook nog eens aan allerlei draadjes, maakt dat er van slapen niet veel terecht komt en je gedachten gaan malen:
Doorstart
Donker licht dwarrelt omhoog
vanuit een duistere vloer waar
gedachten somber opeenhopen.
De wanden kruipen tergend langzaam
door eenzame nietgevulde nachten tot
de ochtendschemering je wakker kust.
De zon slaakt een opgeluchte zucht
nu het licht voorzichtig speelt op een
mistig weilandse deken voor je en het
spel op een nieuwe kans hoopt
De dagen bestonden uit testen, onderzoeken, wachten, heel veel medicatie om vocht af te drijven, gelukkig veel bezoek van mijn broers en zussen, maar ook haast eindeloze nachten.
Overdag hopte ik wat op mijn mobiele telefoon of deed wat wandelingetjes over de gang, waar ik uitkeek op een oude molen. En als je dan toch niks om handen hebt, verzamelen zich de woorden weer:
Gewiekt
Windloze wieken malen niet langer,
stilstand verheven tot vergane trots.
Ogenschijnbaar ongenaakbaar rechtop
in confrontatie met de werkelijkheid
nu verdoelloosde intenties tot in het ijle
zweven in afwezigheid van aspiraties.
Verwoeide geluiden ontbreken,
verwaaing slechts van ontvluchte dromen
die nooit geboren zijn, louter in de geest
van ontheemde harten bestaan die verloren tijd als bakermat kennen
en hoop als nooit geboren boreling zien.
Natuurlijk ga je dan door de hele molen: hart echo, catherisatie en het Amphia ziekenhuis wilde meer informatie en dus volgde er ook nog een mri scan.
Ik bleek een aantal vernauwingen in mijn bloedvaten te hebben en de beslissing viel om in Breda een behandeling te ondergaan: dotteren en er werden 3 stents geplaatst. Dit vond gisterochtend plaats.
De vrijdagmacht bleef ik ter observatie in het Bravis te Roosendaal. Even was ik bang voor wat de toekomst zou brengen. Ik keek immers zo uit naar de zomer, naar autoritjes met mijn 3 broers, naar nieuwe motorritjes:
Bikershart
Mijn tweewieler lonkt
naar nieuwe bestemmingen,
nieuwe ontdekkingen en
nieuwe avonturen die ik deel
met alle vrijgebroken geesten die
genieten van een nakende zomer
en de wind in je gedachten.
De rit de bestemming als
kilometers voorbij rollen in
nieuwgereden herinneringen
en hervonden zielsbeleving
nu mijn bikershart bloedt.
Ik ben erg blij om te melden dat de behandeling buitengewoon goed is verlopen. De dokter gaf aan dat ze alles gedaan hebben wat ze wilden doen, en dat met een heel goed resultaat. Dat is een grote geruststelling voor me. Vandaag ben ik uit het ziekenhuis ontslagen en ben ik weer thuis. Ik kan weer naar de toekomst kijken:
Zomerroffel
Dansend zonlicht verstopsgewijs
van hier naar beloftevol daar als
droomwaarachtig begin van een
nieuwe zomer waar verse herinneringen
bezinken en een glimlach optuigen
die tot in lengte der dagen verankert
om te delen, te koesteren en te doen
uitzien naar het volgende avontuur.
Natuurlijk moet ik de eerste tijd rustig aan doen. De eerste afspraken zijn al gemaakt voor het revalidatietraject. Ook mag ik de eerste vier weken niet deelnemen aan het verkeer; geen autoritjes of motortochtjes dus. Ook mag ik niet tillen of druk zetten, ik ben namelijk via mijn lies behandeld. Maar dat geeft niet, ik mag immers een nieuwe “doorstart” maken 😉. Ben in ieder geval al veel kilootjes kwijtgeraakt+ waar ik ruwweg 2 jaar geleden nog boven de 130 kg woog, zijn er nu nog maar 101 over. Een mooi resultaat dus.
Wel heb ik gisteren in de auto naar huis, mijn eigen auto met mijn broer Henk als chauffeur, een beslissing genomen: ik ga mijn verjaardagsfeestje van 27 maart aanstaande uitstellen. Het is te kort dag. Ik moet nog van alles regelen voor de presentatie van mijn nieuwe dichtbundel “Droomdicht” en de bijbehorende expositie. Met name de veiling voor het goede doel behoeft meer aandacht. Daarbij komt dat ik mijn maten Marc Kerkhofs en Henk Witjes, evenals de familie van Bommel, mijn uitgever Boekenindustrie, niet kan opzadelen met van alles en nog wat terwijl ik als een kasplantje aan de kant sta.
Ik neem dan ook contact op met de familie Nuijten met de vraag of ik de locatie Den Enghel op een datum in april kan bemachtigen. Dan kunnen we alsnog ons feestje houden.
Vrienden, familie en eigenlijk iedereen, blijf gezond allemaal, pas op elkaar en carpe diem. Ik hoop een mooie zomer tegemoet te kunnen zien en snel weer het glas met jullie te kunnen heffen. Ik laat jullie de nieuwe datum voor mijn feestje nog weten, want ik zou erg graag zien dat jullie daar allemaal bij zijn.
Met Bergs Bourgondische groet en met mijn schrijvershart helemaal in tact, tot snel.
Als laatste wil ik de zorg en met name de verpleegkundigen van het Bravis ziekenhuis te Roosendaal nog bedanken. Wat een geweldige meiden die me op mijn gemak stelden en die me bij alles ondersteunden. Ik ben jullie zeer dankbaar. o ook natuurlijk het hartteam van het Amphia Ziekenhuis te Breda, dankzij hen kan ik weer door met genieten van het leven.
Alles bij alles mogen we dan toch blij zijn dat we in een land als Nederland leven.
Geniet van het leven iedereen
Sonn
