Als je Boekhandel Dominicanen voor het eerst ziet, sta je even stil.
Een meer dan 700 jaar oude kerk waarin een boekhandel gevestigd is. Sommigen fluisteren dat dit welhaast de mooiste boekhandel van heel europa is. Als je binnenkomt wordt dit alleen maar bevestigd. De wow-factor is zo groot dat je moeite hebt om je mond niet open te laten vallen. Dit was dan het podium waar ik in de namiddag van donderdag 27 september in debat zou gaan met het publiek onder leiding van moderator Peter Bruijns (de krant De Limburger), samen met Leo Tubbax. Leo is oud Belgisch vakbondsman en heeft zich opgewerkt tot specialist als het gaat om het wel en (vooral) wee van de Belgische kerncentrales te Tihange en Doel. Het is vooral de laatste waar mijn boek Dossier Doel over gaat. Het is ook vanuit die hoedanigheid als schrijver over dit onderwerp dat ik ben uitgenodigd om aan dit debat deel te nemen.
Ik heb de reis aangevangen met mijn vriend/collega schrijver Marc Kerkhofs. Hij vergezelt me vaker op dit soort tripjes en we delen ook vaker een schrijverspodium. Het maakt de rit wat korter en we hebben de tijd om weer eens over van alles en nog wat bij te kletsen. Helaas kon mijn broer Sjef er door drukke werkzaamheden er niet bij zijn, anders was hij er beslist ook bij geweest.
Het publiek, helaas niet heel talrijk, bevindt zich voornamelijk in het tegen kamp; mensen die strijden voor sluiting van beide centrales, die in hun ogen levensgevaarlijk zijn. Het zijn exact de signalen die ik in mijn boek aanduid. De rij feitelijke incidenten die achterin mijn boek te vinden zijn, heb ik niet voor niets opgenomen. Het is eigenlijk angstwekkend, dat veel zaken die ik beschreven heb, de laatste weken aan het licht komen. Hopelijk is dit niet voorspellend voor een ander deel van het verhaal.
Peter Bruijns stelt vragen over het boek, over het waarom en over sommige incidenten. Natuurlijk vertel ik hem dat naast het feit dat ik als schrijver een goed spannend en onderhoudend verhaal wil schrijven, ik met name mijn bezorgdheid uit en dat ik mensen wil attenderen op de feiten. Dat we in feite de overheden (Nederlandse en Belgische) niet klakkeloos kunnen en mogen volgen als zij zeggen: 'Slaap wel burger, er is niets aan de hand'. De feiten van de laatste weken tonen juist aan dat er heel veel aan de hand is!! De vragen van de mensen die op dit debat zijn afgekomen, getuigen van de zorgen. Mijn metgezel in het debat is deze avond Leo Tubax. Met simpele voorbeelden schetst hij de situatie in enkele van de slechtste centrales in Doel en Tihange. Aan de hand van Russische poppetjes laat hij zien waar zich de aantoonbare gevaren bevinden in die voorzieningen die de nucleaire adem en kracht moeten beteugelen. Pijnlijk toont hij aan waar er verzaakt en zelfs gelogen wordt als men zegt dat er niets aan de hand is. Een mooi voorbeeld is de standaard testmethode als het om de gebouwen gaat die de mantel van de kern behuizen. Die test is "in samenspraak" met een kennisorgaan "afgeslankt" tot de helft van de gangbare druk. Dit onafhankelijke kennisorgaan heeft toevalligerwijze maar één klant: Engie - Electrabell! Ze wordt dus feitelijk door die ene klant betaald. Leo verwijst nog maar eens naar mijn boek, de opsomming van feitelijke incidenten. 'Dit is een puik stukje journalistiek dat je niet veel meer ziet. Hier is veel onderzoek aan vooraf gegaan.' Ik steek dit enorme compliment met een glimlach in mijn zak.
De mensen die niet in de stoeltjes plaatsnamen, maar meer achterin het gezellige koffiegedeelte van de boekhandel plaatsnamen, zijn toch aandachtig luisteraar. En ook voorbijgangers zijn in hun gang gestopt om het debat aan te horen. Na afloop van het debat was er nog kans om mijn boeken te signeren, de aanwezigen maakten daar graag gebruik van.
Het was een mooie avond. Vanaf het moment dat je de Dominicanen in het oog kreeg, het interieur zag en de tafel met mijn boeken gewaar werd. Een tafel waar ik graag mijn banner naast zette. Natuurlijk bedank ik de mensen van de Dominicanen en Peter Bruijns van De Limburger voor de uitnodiging en ontvangst. Met de boekhandel heb ik al afgesproken dat ik in 2019 terug kom met een groepje schrijvers om hier wat presentaties, voordrachten en wellicht een workshop te geven. Ik kijk er nu al naar uit.
Na afloop lopen we vanuit de uitgang van de kerk zo het terras op. Leo, Marc en ik hebben nog wat na te kletsen. Daarbij geeft Leo aan dat hij deze samenwerking wel ziet zitten. 'Ik ga kijken of we ook in Antwerpen en in Gent terecht kunnen. Zou november jou schikken?' Het lijkt me een uitstekend idee. Gezamenlijk hebben we een boodschap te verkondigen en wellicht dat mijn boek Dossier Doel hierbij een rol van enige betekenis kan spelen.
Onderweg naar huis hebben Marc en ik weer honderduit te bespreken. Over de avond, het feit dat zowat allen die er waren, ook een boek kochten, over het proces van schrijven, het belang van dit soort avonden, eigenlijk nog zoveel meer. Het is mooi als je dit soort ervaringen met naasten kan delen en ik ben er dan ook blij om dat Marc er bij was.
Het is nu op naar de volgende mijlpaal. Mag ik al iets zeggen? Mag ik vertellen dat een productiebureau voorzichtig naar het boek geïnformeerd heeft en ondertussen twee leesexemplaren in het bezit heeft? Dat ze nieuwsgierig zijn naar de mogelijkheden om er een film van te maken? Nahh, we wachten maar af. Mijn vader leerde me altijd om hele kleine stapjes te nemen:'Anders ga je naast je schoenen lopen jongen, en dat moeten we niet hebben!' En zo is het.
Dossier Doel; wordt vervolgd dus.
