Covid-19 vormt een ernstige bedreiging van de gezondheid.

De hele gezondheidssector is al weer ruim anderhalf jaar in rep en roer om deze pandemie te bestrijden. Dit gaat natuurlijk wereldwijd gepaard met maatregelen, in Nederland is er zelfs een noodwet voor aangenomen. Prima, zou je zeggen.

Maar nu toch even terugkomend op die maatregelen. Waarom lijken deze zo willekeurig te worden uitgeroepen, gehandhaafd en nooit eenduidig voor iedereen te gelden?

Natuurlijk is dit een “nieuwe” situatie, waarbij veel onduidelijk was. Dat er dan uitgeroepen maatregelen bijgestuurd worden, da’s alleen maar logisch. Echter, we zijn het punt voorbij dat er nog enige logica te vinden is in de uitleg van de “hoge heren”. Haast volle stadions, met elkaar omarmende en hossende fans, dat kan wel. Festivals schijnen niet te kunnen, ondanks de positieve bevindingen met de fieldlabs.  Een camping voor personeel en vrijwilligers kan wel op Zandvoort, maar bij meerdaagse evenementen zijn ze uit den boze. 

Cultuur, waaronder kunst en muziek, is al jaren het ondergeschoven kindje bij onze lokale, provinciale en zelfs landelijke overheden. Het is een “leuke hobby”, zo wordt de hele sector gezien. Leuk om te doen, maar het is natuurlijk geen echte baan. 

De totale minachting bleek ook wel toen er een massale actie met de naam #UNMUTEUS aantoonde hoe ernstig de situatie is. Het duurde “eeuwen” voordat onze overheid überhaupt reageerde. Het gesprek dat volgde leverde natuurlijk niks op. Tuurlijk, hoe fraai het F1 circus ook is, hoeveel fans het ook heeft, het mag natuurlijk niet anders behandeld worden dan andere sectoren. Niet dus, blijkbaar heeft het grote geld hier voor andere besluitvorming gezorgd? 

Zoals de gemeente Bergen op Zoom, zelfs de provincie Noord-Brabant weinig op heeft met cultuur, lijkt de landelijke overheid met name de muzieksector totaal niet serieus te nemen. Nu we langzaam weer in ons dagelijkse ritme lijken te komen, is deze sector nog steeds met handen en voeten gebonden. Toezeggingen worden weer ingetrokken, en met woorden als “we begrijpen het, maar ja” komt de sector ook niet veel verder. Ze wordt gewoonweg niet serieus genomen. 

Toch met een totaal van zo’n 59 poppodia en zo’n 52 popfestivals praatten we in 2020 over zo’n kleine 20.000 activiteiten, waarvan 66 % muziekactiviteiten. We praten over ongeveer 30.000 muziekoptredens, waar we zeker 5.500.000 bezoekers tellen, waarvan 84 % betalende.

Bij de poppodia werken ongeveer een ruime 9.000 medewerkers.

(cijfers VNPF)

Wat niet inzichtelijk is, is het haast ontelbaar aantal kroegen en gelegenheden die zelf bandjes uitnodigen. We praten hier over een veelvoud, en een nog grotere veelvoud aan bezoekers.  In Nederland zijn zo’n 2.000.000 amateurmusici actief. Het aantal actieve muzikanten, veelal ZZP, betreft ongeveer 500.000. 

Maar dan zijn we er nog niet. Veel van het materiaal moet vervoerd worden (transporteurs van klein tot groot), technisch onderhouden en opgebouwd en afgebroken worden, voorzien van licht, tribune opbouw, catering en nog meer. Het heeft direct invloed op de horeca, en zo zijn er nog veel meer kruisbestuivingen te benoemen. 

Bovenstaande zijn simpel te vinden aantallen, maar volgens onze overheid was het niet alleen slechts een kwestie van “hobbyisten” maar staat het ook in geen verhouding met echte economische belangen, zoals van een Zandvoort circuit, of het betaalde voetbal.

De regeling die voor de grote bedrijven al lang in werking gesteld zijn, daar waar kleinere bedrijven met name in de horeca amper nog vergoedingen hebben ontvangen, lijkt de muzieksector vaak buiten het bereik van de muzikanten te vallen. Het resulteert in een lange periode waar haast geen inkomsten te bespeuren zijn. Hoe moet je dan overleven?

Door stelselmatig de hele sector uit te sluiten van herintrede tot de maatschappij, door structureel hen te hinderen hun inkomstenstroom weer op gang te krijgen en door hen niet voor volwaardig aan te zien, maken de overheden zich in principe schuldig aan sectormoord. 

Los van alle harde cijfers en de zware omstandigheden van de muzikanten in deze, is er ook sprake van een psychische aanslag op het publiek. Door hen te onthouden van de zo naarstig gewenste ontspanning, komen er andere problemen naar boven die ook een (mede financiële) belasting van de maatschappij vormen.

Mensen houden van muziek, snakken ernaar, en niets is zo ontspannend dan om met vrienden en familie een live muziekevenement bij te wonen.

Het wordt tijd dat de overheid ontwaakt, hare kop uit het pluche (of het financiële drijfzand) haalt en de muzieksector weer de kans geeft “haar ding” te doen. Het leven zou er een stuk mooier op worden

Liedliefde

De naald krast prachtige dromen

tonen dansend met woorden

in beleving die ook de mijne is

als verwaaide muziek me kust.

Stemmen, zo betoverend,

herinneringen ontwaken

nu ik de naald koester

in plaats van een live concert.

Mijn hart hunkert naar de sfeer

van dreunende boxen, swingende

mensen die genieten van een

levend podium vol passie en liefde,

en ik denk “Unmute them”.