In deze barre tijden van het Corona spook hebben veel ondernemingen het moeilijk.

Een aantal van hen zijn gesloten, een aantal proberen op een alternatieve manier alsnog hun klanten te bedienen. Het moeten wel harde tijden zijn voor een ondernemer.  Daarom willen wij van BoZinBeeld.nl / WestBrabantinBeeld.nl een keer extra aandacht aan al deze kanjers besteden, door hen een keer speciaal in het zonnetje zetten voor al onze lezers.

• Wie ben je en wat doe je; stel jezelf eens voor.

Mijn naam is Els Rommers, geboren en getogen in Roosendaal. Al zo lang ik me kan herinneren ben ik dol geweest op lezen en schrijven. Gek genoeg kwam het niet meteen bij me op om van mijn hobby mijn beroep te maken. Gelukkig ontdekte ik 12 jaar geleden dat dáár toch echt mijn passie en kwaliteiten liggen en kon ik het roer omgooien. Ik werd correspondent en tekstschrijver. Tevens heb ik een drietal boeken geschreven in het genre Fantasy. De magie van sprookjes raakte mij als kind al. Ze nemen je mee in een andere wereld waardoor je alles om je heen even vergeet. Om dat als volwassene voor mijn lezers te kunnen bewerkstelligen, vond ik een prachtige ervaring die mij als schrijver maar ook als mens nog verder heeft gevormd. Af en toe schrijf ik een kort verhaal. Die zijn te lezen op mijn website: www.elsrommers.nl

Woorden zijn ontzettend krachtig en als je ze op een positieve manier inzet, kun je er mensen mee troosten, steunen, raken… In dat kader ben ik een poosje geleden aan nog een nieuw avontuur begonnen. Ik ben namelijk ook woorddienstbegeleider, oftewel schrijver voor en spreker op uitvaarten.

• Wat is het leuke aan wat je doet?

Leuk is in deze misschien niet het goede woord. Iedere keer weer heb ik te maken met families die intens verdrietig zijn omdat ze een dierbare hebben verloren. Mijn werk is vooral dankbaar. Want samen met de naaste familie kijk ik terug op het leven van de overledene, we halen herinneringen aan hem of haar op en kijken welke muziek het beste tijdens het afscheid zou passen. Dat zijn kostbare gesprekken voor de familie: het blijkt een stapje in de verwerking te zijn. Er wordt vaak gehuild, maar ook gelachen om alle anekdotes die de revue passeren. 

Eenmaal thuis, ga ik aan de slag met alle informatie. Ik zoek passende gedichten uit en schrijf het levensverhaal uit, zodanig dat de overledene eigenlijk weer tot leven komt. Iedereen die de dienst bijwoont moet hem of haar in het verhaal kunnen herkennen. Afhankelijk van de wensen van de familie ga ik op zoek naar symbolen en verweef alle foto’s, teksten, symbolen en muziek tot een mooi vloeiend geheel, zodat de familie kan terugkijken op een waardig en passend afscheid. Dat is heel belangrijk, want ook dat betekent weer een stapje in de verwerking.  

• Kun je vertellen waarom ’t publiek juist bij jullie moet zijn?

Schrijven doe ik vanuit mijn hart en met al mijn zintuigen. Altijd al heb ik een speciale antenne gehad voor wat mensen voelen en bedoelen. Luisteren is niet vanzelfsprekend en zeker niet gemakkelijk, want allemaal hebben we een filter waar alle informatie doorheen gaat. Bovendien willen we graag zelf ook gehoord worden en dus hebben we zelf ook heel wat te zeggen. Dat geldt net zo goed voor mij, maar ik kan me heel goed in dienst stellen van een ander. Door gewoon je hart te openen en oprecht geïnteresseerd te zijn in de ander, kun je met een luisterend oor zoveel goeds brengen. Je hoeft niet altijd raad te geven, laat een ander gewoon zijn of haar verhaal doen. Dat is de kern van mijn werk: ik luister, ook tussen de regels door. Dat en mijn creativiteit en liefde voor de taal, zorgen ervoor dat ik iedere keer weer een mooi verhaal kan scheppen.

Voor mijn werk als woorddienstbegeleider helpt het ook dat ik zelf de nodige verliezen heb geleden op té jonge leeftijd. Ik heb ervaren hoeveel verdriet dat doet, hoe verloren je je kunt voelen, maar ik heb ook ervaren hoe fijn het dan is als je aan de hand wordt meegenomen, het afscheid goed gebeurt en de juiste dingen worden gezegd. Ondanks je verdriet word je dan gedragen door de mensen om je heen. Om een steentje bij te kunnen dragen aan dat gevoel, vind ik heel bijzonder. 

• Hoe treft het Corona virus je?

Persoonlijk vind ik het afschuwelijk. Angst overheerst op dit moment. Hoewel ik zelf niet heel bang ben om het virus te krijgen, zou ik het vreselijk vinden om anderen aan te steken. En dus ben ik erg voorzichtig. Interviews kunnen telefonisch, maar in mijn werk als woorddienstbegeleider is het uiteraard noodzakelijk om bij elkaar te komen. Handen schudden is er in deze tijd niet bij en de afstand tot elkaar wordt keurig in acht genomen. 

Vanwege het coronavirus mag men slechts met een klein gezelschap een uitvaart bijwonen. Via een zogenaamde livestream, kunnen mensen die normaal gesproken in de aula aanwezig waren geweest het afscheid alsnog online bijwonen. Daardoor kan er toch een mooi en waardig afscheid plaatsvinden, waarbij degenen die online meekijken geen toeschouwers zijn, maar er echt bij betrokken worden. 

• Wat kan je of wat doe je tegen deze hele situatie?

Proberen positief te blijven. Alle veiligheidsmaatregelen in acht nemen en de situatie niet onderschatten. Verbindingen blijven maken met mensen, ook al is dit soms online, maar ja, ook in dat woord schuilt verbinding…

• Wat kan het publiek voor jullie doen?

Wat mij betreft hetzelfde als wat ik zou doen (zie vorige antwoord).

• Wat ga je doen als we van de Corona beperkingen af zijn?

Mijn vader een knuffel geven…

• Heb je nog een boodschap voor je publiek, wat wil je hen vertellen?

Wat ik hoop is dat deze coronacrisis ons doet nadenken over wat werkelijk belangrijk is. En dat we kijken naar de vraag: hoe kunnen we met elkaar de schade beperken? Samen in plaats van ieder voor zich. Door te delen, kunnen we juist vermenigvuldigen. Gun elkaar wat en deel je kennis, kunde, zorg en aandacht…