Op deze dinsdag bevindt ik me op locatie Atelier 13.

Het was een tip van Mart Franken: ‘Sonn, je moet eens met Monique van den Hout praten. Dat is leuk voor een interview.’ Ik kende Monique helemaal niet en ging dus blanco dit interview in. Nauwelijks vijf minuten binnen, wist ik dat dit geen interview werd, maar een heel leuk en interessant gesprek.

Monique van den Hout is in Breda geboren en opgegroeid in Dongen. Al vroeg was ze met de potloden in de weer en het was dus geen verrassing dat ze naar de Kunstacademie in Breda ging. Na het basisjaar volgde ze nog 1 jaar richting grafisch ontwerp. Haar interesse in de mens en in mode ontwerpen zorgde er voor dat ze naar Antwerpen verkaste en daar op de Kunstacademie het vak mode ontwerpen koos. Na een succesvolle afronding lonkte de Fashion wereld. Maar ondanks interesse en aanbiedingen vanuit de groteren der mode industrie, koos Monique haar eigen weg.

Als je met Monique praat, komt ze ietwat hectisch over. Er is zoveel te vertellen, zoveel voorbeelden aan te halen en nog zoveel te doen. Maar naarmate het gesprek vordert, merk je dat het geen hectiek is.  Hier zit een vrouw die pure passie voor haar vak uitdraagt, haar enthousiasme is net zo sprekend als haar ledematen die mede het verhaal vertellen.

Na de Antwerpen periode is ze weer terug in Breda gaan wonen. ‘Ik zag me nooit onder de naam van een ander werken’, is een typische Monique uitspraak. En dus ging ze aan de slag met grotere en kleinere opdrachten. ‘Ik kan goed visualiseren. Mijn kracht is misschien wel dat ik in de huid van de opdrachtgever kan kruipen.’ Het heeft haar geen windeieren gelegd. Zo werd ze door de Verenigde Naties gevraagd voor een educatief project. De VN heeft jaren lang met zo’n 130 landen gedebatteerd over een richtlijn hoe om te gaan met de kleine visserij. Het heeft geresulteerd in een diklijvig rapport. Hoe breng je dit nu naar de buitenwereld? Dit was nu typisch zo’n opdracht waarin de kwaliteiten van Monique van pas kwamen. Als geen ander wist zij juist die beelden te vangen die veel vertelden. Tijdens ons gesprek over dit onderwerp, valt er weer een kreet die typisch bij deze vrouw past: ‘Ik mocht ook naar Indonesië.’ Het geeft de bescheidenheid aan van een kunstenaar die alles als een ontdekkingsreis ervaart. Ze vindt het feit dat ze voor haar werk naar Indonesië gedirigeerd werd, een cadeautje. Een geschenk om een bijzondere wereld te ervaren waar ze geen notie van had. ‘Als je daar bent en je ziet die mensen die van de visserij hun beroep gemaakt hebben, die met kleine bootjes de zee op gaan, dan ga je de hele materie met andere ogen zien. De mensen tonen de trots in hun werk, dat kun je dus alleen maar ter plaatse waarnemen.’ Het tekent de persoon die op zoek gaat naar alle ingrediënten van haar onderwerp, de mens die zich verdiept in haar opdracht en de kunstenaar die altijd op zoek gaat naar nieuwe technieken, nieuwe ontwerpen, vormen en combinaties om tot een juist resultaat te komen.

Het gesprek flits op en neer, en ik heb af en toe moeite om bij te blijven met mijn aantekeningen. Tegenwoordig woont Monique op Tholen, waar ze een nieuwe hobby ontdekte. ‘Ik mag graag een duik nemen in de Oosterschelde. Ik hou van zwemmen en de ruimtelijkheid hier geeft me een groot gevoel van vrijheid.’ Dat woord vrijheid komt nog vaker voor tijdens ons gesprek.  Wel aardig te vermelden, elke keer als ze een duik neemt, verbaast ze zich weer over de schoonheid van haar uitzicht, en de verandering die telkens weer te zien is. Ze maakt dan ook graag een foto van die fraaie weidsheid. 

Bij een expositie heeft ze juist deze foto’s gebruikt. De resultaten waren aan elkaar verbonden en konden als bundel uitgerold worden. Tot ze ter plekke er achter kwam dat de bundel maar liefst 16 meter lang was en zich van ruimte tot ruimte, trap op en de volgende ruimte uit liet rollen.

Monique wist al vroeg haar talenten in te zetten. Tijdens haar schooltijd wilde zij en haar vriendinnen in contact komen met bekende acteurs naar wiens voorstellingen ze gingen. Dus richtten ze een schoolkrant op die de nodige deuren opende om kennis te maken met deze acteurs. Ook wist ze een handeltje te starten in boxershorts die zij zelf ontwierp en waarbij haar moeder met het naaiwerk hielp. Als je haar vraagt wat ze nu het liefst doet, waar haar voorkeuren liggen, is het antwoord wederom verrassend: ‘Als het mij maar verder helpt, als ik maar kan leren. Ik vind het heerlijk als ik in een flow geraak, dan voel ik me goed en word ik productief. Het voelt ook goed als ik van de klant het vertrouwen krijg om die opdracht aan te gaan.  Daarbij vind ik de samenwerking erg belangrijk.’ 

Als je op de website van Monique kijkt, dan zie je pas hoe veelzijdig deze kunstenaar is (www.moniquevandenhout.nl). Ze maakt net zo makkelijk portretten, als dat ze een kinderboek “smoelwerk” geeft. Kijk maar eens naar het kinderboek “Annabelleke” dat haar illustraties draagt. Het is een werk van een Vlaamse schrijver die onlangs zijn werk zelfs in het Duits in Duitsland zag gepubliceerd. Werden Monique en een collega ineens het podium opgeroepen om over hun illustraties te vertellen. ‘Wat echt mooi was, er werd een klein hondje getoond en direct klonk het uit wel meer dan 300 kindermondjes….  awwwww.  Dat was zo mooi, zo lief, om te zien.’ Maar ook haar bijdragen aan de Plastic Soup Foundation zijn het vernoemen waard.

Er komt nog veel voorbij. Vooral het woord piano valt vaak. Sinds een poosje is Monique leerlinge op het CKB om dit instrument machtig te worden. ‘Ik ben eigenlijk best fanatiek, want ik wil me elke dag verbeteren. Ben er dan ook intensief mee bezig,’ zegt ze met een haast verlegen lach. Het is die glimlach die ik leer kennen deze avond. Het tekent de persoon die superfanatiek is, gedreven in elk aspect van haar leven. Echter, iemand die liever wat achter de schijnwerper staat in plaats van er pal in. Het is een vrouw die op Tholen woont, maar vaak in het Bergse vertoeft, hetzij om dat mooie instrument machtig te worden, of om in haar atelier druk bezig te zijn. ‘Die piano, de muziek, het is een volledige ontdekking. Zoals ook de Oosterschelde die telkens weer voor me is. Het is in de afstand dat ik rust krijg, het geeft me frisheid.’

Monique van den Hout, een gepassioneerd kunstenaar. Iemand die als ze zich ergens voor inzet, er dan ook helemaal compleet voor gaat. Iemand die danst met de opdracht die ze tot zich neemt, om vervolgens de boodschap tot een sprekend verhaal te maken; de ultieme visualist. Kunstzinnigheid ten top, verpakt in een bescheiden dame. Je kunt alleen maar heel nieuwsgierig zijn naar haar volgende project.

Als ik weer buiten sta, peins ik in mezelf. Hoe ga ik dit in godsnaam op papier krijgen?