Slik & Leut Tejater, of was het nou Leut & Slik Tejater? Zelfs eigenaar Marijn wist het even niet meer.

Het maakt eigenlijk niet uit want iedereen wist het Slikpeleis weer te vinden voor een titanenslag onder de bandjes. Er stonden wel 111 van die dweilgroepkes te wachten om hun deelname te leveren. Het was te kort dag  om ze allemaal mee te laten doen, of had ik te diep in het glaske gekeken? Nee, het deelnemersveld was weer indrukwekkend. En allemaal zetten ze hun beste beentje voor om die felbegeerde eerste prijs in de wacht te slepen. De jury bestond dit jaar uit Jack Stuart, Rieny Hagenaars en Joost Eykman; drie gepokte en gemazelde figuren op het gebied van cultuur, zang, muziek, dans, en vooral gerstenatrijke gezelligheid. Aan hun kan zelfs ex-Bergenaar Cornald Maas niet aan tippen. Dat bleek al direct bij het eerste bandje. "Ik 'oorde wa valse deuntjes onder die n'ele berg mee meziek". Zo'n commentaar liegt er niet om natuurlijk. Op dat moment kwam de Prins en zijn gevolg binnen. Toen viel de eerste act gelijk door de mand want 'ze kende noggeeneens 't nuuwe liedje'. De Prins werd weer vorstelijk onthaald door Marijn, het is immers al traditie dat zij op dit leutfeest afkomen. De Prins had in zijn gevolg drie stoere forse Romeinse gladiatoren. Deze trotse en woest uitziende strijders gaan op zondag 3 februari de strijd aan in de arena op de Grote Markt vanaf twee over twee: 'Leut, Bròòd,.... en Wagerenne'. Maar de spionnen van de Prins hadden 't Leutpeleis al grondig doorzocht en kwamen met drie indrukwekkende kandidaten voor die strijd aan. Ze waren bijzonder slagvaardig en Romeins uitgedost en aangekleed. Daarom kregen zij een persoonlijke uitnodiging om actief als strijder deel te nemen aan het spektakel; ze kregen de lauwerkrans van strijder uitgereikt uit handen van de Prins zelf. Daarna was het weer tijd om de wedsrijd in 't Slik zelf voort te zetten. Aan de beurt waren de winnaars van Miskend Telent. Ooit begonnen als meisjes, maar ondertussen al doorgegroeid tot echte vrouwen want het ene kind was er nog niet 'uitgerold'of de n'andere meid was al zwanger, volgens opperstalspreker Marijn. Met een statig meziekske werd de trofee van de wisselbeker in alle eer naar de jury gedragen en overhandigd. Dit ging gepaard met het gezwaai van witte zaddoekskes van alle meiden van de band. Maar daarna knalden ze weer als vanouds. Een stikleutige act die het publiek zeker wel kon waarderen, want alle erremkes gingen de lucht in. Het was lekker druk en gezellig, en dat bleef het nog lang terwijl het ene bandje na het andere zijn opwachting maakte. De uitslag volgt nog.