Afgelopen week is de beste vriend van mijn vader overleden.

Ik ken hem al heel mijn leven, wij noemden hem “Tante Frans”. Hij maakte gewoonweg deel uit van ons gezin. 

Ik mis hem nu al, het doet pijn, maar verlies hoort bij het leven.

De nachten deed de woorden weer dwarrelen.

 

Koester het leven iedereen.

Sonn

 ...Gedachtendwarreleninmijnhoofd...

Tante Frans

Ik hoor het hout in mijn huis kraken,

in koor zuchtend op jouw vertrek

je lach bij elke geschroefde schroef

en hamerklop die je deelde met Pa,

zoals jij zijn beste vriend was.

 

Gehuil in mijn herinneringen, 

in mijn hoofd en in mijn hart

terwijl gezamenlijke kilometers

door het verleden dwarrelen

op weg naar weer een avontuur.

 

Proost daar boven met Pa en Ma.

Wij proosten op gevallen dagen,

op ontvallen vriendschap, maar

vooral op wat jij ons gaf, al die tijd

dat jij ons leven deelde als Tante Frans.

 

Verloren verlies

In de krochten van gedachten

sluipen tranen vertraagd rond

voor ze opdrogen in eenzaamheid

van verloren gegane familieschap

nu dagen van weleer wegzinken

in de vertroebeling van gister.

 

Stukje voor stukje breekt mijn hart

bij de afbrokkeling van een verleden

dat me voor de voeten wegspoelt

zonder welke inspanning dan ook

om in alle krampachtigheid mijn

bestaan te behouden en onthouden.

 

Ik proost tot de sterren die me maakten

tot de mens die ik ben, in de geborgenheid

van een nacht die me terugvoert naar

waar ik eens leefde, liefhad en vooral

waar warmte mij omarmend omdekende

in een tijd dat ik verlies nog niet kende. 

 

 

 

Schotsschevend levenspad

Mag ik je een vraag stellen?

Wil je mijn hart vasthouden,

nu de maan op mijn pad doolt,

nu de wind mijn gedachten gijzelt

en de koude ijzig wordt?

 

Mag ik je armen om me heen

hunkerend als ik ben naar warmte

verkennend op het pad van ooit

waar het licht langzaam uitdooft

en ik op zoek ben naar mezelf.

 

Hou je me balancerend overeind

als grassprieten me doen struikelen,

als schotsschevende tegels lachen

bij elke vloek die me ontsnapt

in de tuimeling van mijn leven.

 

Mag ik even zuchten

in de verleving van dagen

opdat ik mijn glimlach hervind.