4 mei

Tijd valt om, breekt haast onder
de druk van 't verleden die
zucht onder het juk van nu....

Die ene minuut stilte giert
door menig hart en bespeelt
het gemoed in stramme houding.

Het boek bladert door om
nooit iets echt te leren van hetgeen
de tijd voor ons bracht.

Hoe parmantig de schoenpunten
zij aan zij, gepoetst in zwart egoïsme,
zich verschuilend in de massa.

De krans draagt de hoop die door
dringt tot de graven van hen
die wij herdenken, elk jaar weer.