Gisteren werd een gedicht van Bert Bevers onthuld in Bergen op Zoom.

Het was een eerbetuiging aan zijn te vroeg gestorven vriend Frans de Looij, stedenbouwkundige te Bergen op Zoom. Het was druk en het gedicht dat onthuld werd indrukwekkend. Zo'n moment vat je bij de kraag, zet je aan het nadenken en onverwachts maar onstuitbaar komt dan de inspiratie. Ik kon het niet laten om ook iets aan het papier toe te vertrouwen, gemotiveerd als ik was door de stenen strofen die her en der in de stad verschijnen. Smeekbedes, orakels, belevingen en vastgelegde emoties die door diverse gedichten zijn opgetekend en nu menig Bergse gevel sieren. En zo kwam ik tot dit:

Mijn stad

Woorden kruipen over

muren van deze stad die

verhalen uitademt

in stenen strofen.

Lofzang van ingeborenen

en passanten die teruggrijpen op

de toekomst van het verleden

in ratatouille van klank,

rijm en verbeelding.

In de geur van historie,

de kracht van emotie

de verleiding van beleving

wordt haar ziel gevangen.

Mijn blik doordrenkt met herkenning

soms pas na herhalend lezen

toont mij de schoonheid

opgedragen in stil verlangen.