De tutter zwijgt voor altijd, afgelopen zaterdag 30 september is Nol Leys op 73-jarige leeftijd overleden.

Nol zit eeuwig in mijn hart gebeiteld als Gróótste Boer.  Ik zie hem nog in De Markies staan toen we als Zaddoek ons liedje “NOL” brachten in aanwezigheid van Stichting Vastenavend. Iedereen deed uit eerbied een stapje terug, zodat Nol als het ware omringd door mensen naar het nummer stond te luisteren…. met die eeuwige olijke glimlach op zijn gezicht.

Nol Leys, die kleine man die zo groots was in het blauw als aanvoerder van de boeren als ze op sjouw waren door de stad. De man die de Vastenavend tot in elke vezel van zijn lijf had, ook verschillende rollen heeft gespeeld bij de Stichting. Karakteristiek met zijn tutter als de ploeg weer verzameld werd om verder te trekken.

Nol Leys, een groot Bergs hart en altijd weer betrokken, altijd weer geïnteresseerd in anderen als echte man van het leven.

Nol is aangeschoven aan het grote Vastenavendbanket daar boven, waar andere Bergenaren hem met tutter en al begroeten.

Hier in het Bergse zullen we hem zeker missen met een traan in ons hart. Maar laten we hem eren met ’n pilske in onze tengels en proosten op de leut die hij ons gegeven heeft, denkend aan zijn olijke glimlach. Proost Nol, bedankt voor alles.

Nol

Hoe gróóts blauw kan zijn

als t zo’n mooie ziel huist’

die ons allemaal diep raakt

leut, liefde, met zijn hart.

Hoe een klein man groot is

met zijn eigen Bergse DNA

dat wortelt in herinneringen

waarin z’n glimlach proost.

Hoe het leven verder gaat

dansend op momenten

al dweilend in het blauw

tengels omhoog en gewezen

het hiernamaals waar jij bent.