Tante Frans noemden we hem. Ik ken hem al als klein kind.

Mijn vader was timmerman en kreeg een nieuw timmermansmaatje in de ploeg. Het was Frans Delrue en al snel kregen beiden een bijzondere vriendschap. Vanzelfsprekend kwam Frans vaak bij ons over de vloer. ‘Zeg maar Tante Frans,’ zei hij gekscherend toen hij zich voorstelde. En dus werd hij voortaan Tante Frans genoemd.

Ook nadat ons Pa noodgedwongen moest stoppen met werken, bleef Frans in het plaatje. De vriendschap groeide tot hij de beste maat van ons Pa was. Frans was gewoon een van ons gezin geworden. In de laatste jaren dat Pa nog leefde en allerlei kwaaltjes kreeg, waren Frans en zijn vrouw Lies de steunpilaren van ons Pa en ons Ma. Als Pa weg moest, Frans reed wel. Even wat gaan halen, Frans hielp wel. Zoals hij ook hielp bij het verbouwen van mijn huis in Bergen op Zoom. Kortom, waar Pa was, daar was Frans.

Henk en ik namen graag onze ouders mee op een ritje. Tot ik op een dag hoorde dat Ma niet zoveel zin meer had om verre tochtjes te ondernemen. Ze was immers de enige vrouw tussen drie mannen. Het was de reden dat ik een zespersoons auto kocht. Op deze manier konden ook Frans en Lies mee en had ons Ma ook vrouwelijk gezelschap.

Memorabel was dan ook de vakantie met z’n zessen in Wales in mijn Toyota Avensis Verso.

Frans hield er van om tochtjes te ondernemen, dus als we met een paar broers een tochtje naar de Ardennen ondernamen, was het vanzelfsprekend dat Frans meeging. Een ritje Franse kust vond hij ook prachtig. Zo ging Frans op menig tochtje mee.

Frans was een lid van de familie geworden, je mag wel zeggen met zijn vrouw Lies een deel van het gezin. Op familiefeesten was het dan ook logisch dat hij en Lies er dan ook steevast bij waren, zoals Lies er nog steeds bij is.

Frans mocht graag een fotootje schieten. Hij had boven in zijn huis het kleine kamertje ingericht als werkkamer. Daar stonden zijn printer, een scanner en zijn laminaatapparaat. Mooie foto’s werden uitgeprint en geplastificeerd. Hij was er maar wat trots op. Tante Frans was een joviaal mens, iemand wiens lach overal doorklonk. Die felle ogen en zijn prachtige grijns brachten een glimlach op ieders gezicht. Frans was aangenaam gezelschap.

Het was dan ook vanzelfsprekend dat ik hem uitnodigde als ik mijn verjaardag in de kroeg vierde, als ik een boekpresentaie hield en toen ik het Bergs Cultuur Festival organiseerde. 

Nu is hij ons ontvallen. Een warm dierbaar mens is heengegaan. Gelukkig brengen de herinneringen een blij gevoel. Een gevoel dat de tranen verdringt, want als het aan Frans lag, moeten we het leven koesteren. Frans proost daarboven, neem een drankje met ons Pa en Ma. Bedankt dat je een groot deel op mijn levenspad meeliep 😉  Ik mis je nu al..

Tante Frans

Ik hoor het hout in mijn huis kraken,

in koor zuchtend op jouw vertrek

je lach bij elke geschroefde schroef

en hamerklop die je deelde met Pa,

zoals jij zijn beste vriend was.

Gehuil in mijn herinneringen,

in mijn hoofd en in mijn hart

terwijl gezamenlijke kilometers

door het verleden dwarrelen

op weg naar weer een avontuur.

Proost daar boven met Pa en Ma.

Wij proosten op gevallen dagen,

op ontvallen vriendschap, maar

vooral op wat jij ons gaf, al die tijd

dat jij ons leven deelde als Tante Frans.