“Wij zijn de Donderdagavondclub. We zijn met zo’n 18 mensen die elke donderdagavond onder leiding van Piet Verheezen ons eigen ‘ding’ doen.” Vertelt mij Anne van Hees.

Zelf is Anne al drie jaar bij de club. Een club die overigens nog is begonnen in ’t Spuihuis, maar daarna is verhuisd naar De Kastanje. “Onze club bestaat uit 2 mannen en de rest zijn vrouwen. Mientje Verboom neemt het waar als Piet er niet is.” Kenmerkend voor de goede sfeer is het feit dat Anne de achternaam van Mientje eerst via een email moet opzoeken. “We kennen elkaar eigenlijk alleen bij de voornaam. Gezelligheid staat hier bovenaan.” Het tekent de sfeer bij de club, maar daarnaast wordt er gewoon keihard gewerkt aan de meest kunstzinnige creaties. Het jongste lid is een twintiger en de oudste, Sjanneke, is inmiddels al 84. Ze zijn vrij om hun eigen onderwerpen te kiezen en er worden ook allerlei verschillende technieken gebruikt; aquarel, acryl, olieverf of aquarel met potloden. Anne zelf schildert met olieverf:”Je kan er zo lekker mee smeren. Thuis heb ik ook wel eens met aquarel gewerkt toen ik mijn kleindochter schilderde.” Dat viel haar nog niet mee. “Het grote gevaar dat op de loer ligt is dat het al snel ouwe mannekes en vrouwkes worden, en een kind moet wel echt kind blijven in het schilderij.” Tekenen doet Anne al haast heel haar leven. “Schilderen ben ik altijd al bang voor geweest. Ik zei altijd tegen mezelf ‘als ik ga inkleuren gaat het fout’. Nu heb ik toch eindelijk de stap gezet.” Die stap heeft ze te danken aan haar dochter die ook ging schilderen. Inmiddels is ze niet meer te stoppen en is ze ook fanatiek thuis aan de slag. Lang geleden heeft Anne nog de kunstschool bezocht in Essen, waar ze met haar broer, zus en haar vader naar toe reed. Ze is kort na zijn overlijden met schilderen begonnen. “Achteraf wel jammer dat hij dat niet meer heeft meegekregen, hij had het vast geweldig gevonden.” Bekend als ik ben met de schilderijen van haar vader moet ik constateren dat Anne’s werk als het gaat om landschappen wel degelijk grote gelijkenissen vertoont. Voor de rest heeft ze totale andere ideeën. “Mijn grote wens is om nog een keer de trouwjurken van mijn beide dochters en mezelf te schilderen. Ik heb ze al ontworpen, uitgetekend en zelf genaaid destijds, dus de stap om ze nu middels een schilderij vast te leggen is logisch.”