Afgelopen week kreeg ik Jean Paul Heck aan de telefoon. Of ik niet wilde weten wie de nieuwe naam was die werd toegevoegd aan het 'Plaatpop - gezelschap'. En of ik maar niet gelijk een interview met hem wilde? Dat was natuurlijk niet tegen de verkeerde gezegd.

Zaterdag 22 maart speelde Danny Vera in Gebouw T. En juist hij is de laatste grote naam die bekend is gemaakt door JP. Het eerste antwoord luidt:"Plaatpop?" Er valt even een stilte maar dan vervolgt hij lachend:"Ik werd gevraagd door Jean Paul. We kennen elkaar en ik vond het best een eer dat ik gevraagd werd."

Voor me zit Danny Vera, de man die elke maandag- en vrijdagavond op TV te zien is. Als altijd strak in het pak alsof hij zo de bühne op moet stappen terwijl het toch echt daarvoor nog zo'n kleine zes uur te vroeg is. Ik wil het niet over Voetbal Inside hebben, dus vraag ik hem naar zijn eerste gitaar, een Gretsch'67 Tennessean. "Ik had al wat gitaren, maar zocht naar iets bijzonders die dat speciale geluid had zoals mijn idolen Roy Orbison, Chris Isaak en Elvis Presly." Aldus toog Danny met z'n moeder en een vriend naar de VS waar hij in New Orleans de Gretsch kocht voor 500 dollar."Soms heb ik nog nachtmerries, want er stond ook een White Falcon voor 3000 dollar." Het tekent de muzikant die gek is van zijn instrument. Hij heeft ondertussen 30 gitaren. Zoveel heeft Rob de Groot er nog niet, 'slechts' 15 stuks. Maar die liefde voor gitaren bracht hem wel samen met Danny Vera. "Het begon via twitter over gitaren. Toen ben ik die avond naar een uitzending van Voetbal Inside gegaan waar we vervolgens in gesprek raakten." Danny vult aan:"Ik was op dat moment net op zoek naar een nieuwe gitarist. Had ook al wat filmpjes van hem gezien. We zochten iemand die bij de band paste en dat kon Rob wel eens zijn." Er volgt nog een heel gesprek waarbij de grapjes over en weer vliegen. Zoals Danny knipoogt:"Joh, ik krijg voor hem subsidie." Of als Rob antwoord:"Ik heb wel nog maar 15 gitaren maar ik ben zoveel jonger dus dat komt nog wel goed." Het tekent de sfeer onder de muzikanten. "Het zijn net 5 kleine kinderen." Vertelt Escha Tanihatu, de vriendin van Danny. "Maar dat is ook de kracht van de band. Vaak hoor ik het publiek zeggen dat ze kunnen zien dat de band er echt plezier in heeft."

Als je met Danny Vera praat krijg je nuchtere zakelijke antwoorden. Het is tenslotte een man die al een poos in het circuit meedraait. Maar zijn ogen glinsteren en aan elk antwoord herken je de passie van een rasmuzikant. Een mooi voorbeeld is de manier waarop hij de gitaar omschrijft:"Het is een stuk hout met snaren er overheen." Maar je hebt toch echt geen 30 gitaren nodig om op het podium te staan dus het tekent wel de muzikant die hij is. Gedreven mag je hem ook zeker noemen. Zo praat hij over zijn laatste album 'Distant Rumble'.  Alle gitaarpartijtjes en van andere instrumenten heeft hij al tevoren helemaal uitgedacht. "Dit album wilde ik iets anders. Hij moest iets 'smeriger' klinken. Het blijft natuurlijk wel een hele zoektocht maar ik ben tevreden over dit album. Het is een hele bevalling als je 12 à 13 nummers op moet nemen." Over zijn optredens is hij heel duidelijk. Ook hier wil hij graag alle touwtjes in handen hebben, op z'n minst gezegd in controle hebben. "Je kunt dit niet op een andere manier doen. Op dat kaartje staat wel de naam Danny Vera. Dus alles moet goed zijn." Ik zie Rob beamend knikken. "Weet je, ik ben ook een controle freak dus ik herken dat gedrevene in Danny wel. Ik heb er een hekel aan als mensen de gemakkelijke weg zoeken. Passie en hard werken, dat moet je kunnen brengen."Ik vraag Rob meteen hoe het dan is om nu de ondersteunende rol te spelen, immers bij Big Shampoo is hij ook de superactieve frontman. "Geen enkel probleem, ik heb genoeg vrijheden." Danny vult dit aan:"Het is de vraag die ik Rob gesteld heb, 'kun je wel gitarist zijn in een band?' Dat kan als je duidelijk bent naar elkaar toe. Je moet heel direct kunnen zijn dan weet iedereen waar hij aan toe is." De rolverdeling in de band is dus duidelijk, maar Danny vervolgt:"We staan niet voor niets op het podium, dus weet je rol. Maar ik verwacht van een gitarist ook dat hij het podium pakt waar het moet. Als je een solo hebt, ga dan niet net buiten de spotlights staan of achter me. Dit is ook de waarde van de groep die voor het publiek staat." Rob vult nog aan:"Het voelt gewoon lekker, ik had meteen al een klik met Danny. Ik ben gewoon blij dat ik in deze band mag spelen."

Vervolgens springt het gesprek nog alle kanten op. Over het feit dat Danny op de eerste lichting van de Rockacademie zat, met in diezelfde lichting Jacqueline Govaert. Of over het feit dat hij met zijn eerste album een single op nummer 1 van de Turkse popparade had staan en er zelfs getoerd heeft. Maar telkens komen we terug op de muziek zelf:"Ik heb me altijd verbaasd over modetrends in de muziek. Commercieel begrijp ik het misschien wel, maar qua kunst totaal niet." Het tekent de muzikant in hart en ziel die Danny is, die ook aan zijn eigen 'ding' niet wil tornen, geen compromissen sluiten. Zoals ook Rob vertelt:"Ik ben nog steeds verbaasd dat ik gevraagd werd want het is een te gekke band. Maar er is een duidelijk doel; we zijn muziek aan het maken!"

Naast dat muziek maken heeft de band ook een enorme lol. Tijdens het gesprek vliegen de grapjes in het rond. Waar ik het eerder had over de zakelijke nuchtere antwoorden van Danny moet je ook concluderen dat er een hele berg humor in de man schuilt. Iemand die weet waar hij serieus moet zijn, maar zeker ook iemand die weet te genieten. Het was een bijzonder aangenaam gesprek.

Ruim een uur later sta ik buiten, nadat ik eerst nog beide muzikanten pur sang op de gevoelige plaat heb vastgelegd. Tevreden, omdat ik even in de ziel van Danny Vera en Rob de Groot mocht kijken en daar het heilige muziekvuur zag branden.

Mannen bedankt.

alles over plaatpop op www.plaatpop.nl