De Blaoskaoke heten ze, en de oprichting dateert al weer van 1970. Dat betekent dat ze aanstaande Vastenavend het 4 x 11-jarig jubileum bereiken. Een heuglijk feit dat een zwart randje kent; immers 2014 is ook het laatste jaar van de band.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen wil ik weten waarom dit het laatste jaar is. “We hebben begin 2013 bij mekaar gezeten net na de karnaval en besloten om er na 44 jaar mee te stoppen, omdat het niet realistisch is dat we nog 11 jaar door konden gaan, dus besloten om er na 44 jaar een punt achter te zetten.” Nu was de band met elf leden, maar helaas is hen vorig jaar Kees Maas ontvallen. “Kees was onze muzikaal leider, bestuur , zorgde voor nieuwe liedjes en alles wat er in een band geregeld moet worden. Kees was een groot muzikant en trok bij ons ook altijd de kar, je begrijpt dat we ons een beetje stuurloos voelen.” We doen snel een stapje terug in de geschiedenis, want ik wil weten hoe de ‘Blaoskaoke’ tot stand gekomen zijn. “Het was in 1970 dat prins Dre1 het idee opperde dat er een dweilband moest komen, tevens als hofkapel want een prins kon toch immers niet zonder muziek op stap.De eerste oprichtingsvergadering was in café de Kladde waar ook gerepeteerd werd tot ongeveer 11 jaar terug toen ging het café dicht en moesten we een ander plek zoeken. Dat werd het Weike in Lepelstraat, ik denk niet dat we met een speciale reden naar het Weike zijn gegaan, gewoon daar was plek en we zijn daar naar toe gegaan en het bevalt prima. We hebben nog drie leden van het eerste uur, Piet van Eekelen,Ad Baartmans en Adrie Jochems.” Tegenwoordig bestaat de band uit 8 mannen en 2 vrouwen. En dan is daar Sandra die dit jaar belangeloos meehelpt met haar trompet. Natuurlijk moet een jubileum wel gevierd worden. “”We hopen ons 44 jarig bestaan te vieren op 15 februari in de Leonita  (bij Tommes) aan de Kerkstraat 32 en hopen daar vanaf 19.30 als de doorlopende receptie begint, veel bekende en oud-leden te zien die nodigen we via deze kant van harte uit.” Zo’n laatste jaar doet je toch nadenken. “Als we geen band meer hebben zal er best een traantje gelaten worden, maar ook terug kijkend op een hele goeie en leuke tijd.  Het is zo: beter iets kwijt geraakt als nooit hebben gehad.” Aldus Leon de Bruijn.