Page 311 - Over Berrege gesproken
P. 311
Vastenavend bloei altijd wir op!
Het Bergs hart bonkt mee zilte
snik, ellef ellef verschole achter
corona en gebooie afstand waar
deur de Geit allenig achterblef.
De blauwe kiel in gedachte, ier en
dèèr op de leuning van een stoel, geknecht
deur veul regels die sameklontering
van onze leut verbanne tot later.
Dan waait de géést van ‘t féést
over Scheldewater en Slikke
sterker deur nieuw bloed
die onze trane doe verdwijne.
En as dan blauw in ‘t scherm zing
over Mie d’n Os en d’r geit, as da
dumke aan de neus ons erinner
aan ’t mooiste féést van Berrege,
Dan kus ik m’n téévéé, groet ik
Prins Wannes III en beloof mezelf:
‚dees wor wir ’n merakels stikstééngève
Vastenavend‘ 
