Het werd weer eens tijd voor even weg! Al langer liepen we als broers met het idee om weer eens een keer er op uit te trekken.

Met familiedag hadden we het er weer over. En toen ik ook nog eens het plan had om vrienden in Duitsland te bezoeken was Tante Frans ook al snel van de partij. Duitsland, de boerderij, een familie waar ons Pa altijd erg graag kwam. Een plaats ook waar hij zijn sporen heeft achtergelaten in de vorm van veel schilderijen en tekeningen. In mijn zoektocht naar werken van de kunstenaar die mijn vader was moest ik daar wel een bezoek brengen om een en ander op de gevoelige plaat vast te leggen. Henk stond al om 07:00 uur naar buiten te kijken of ik er aan kwam. Toen we daarna Tante Frans opgepikt hadden gingen we aan op Steenbergen waar ons Sjef woonde; de derde broer. Toen was het een kwestie van de snelweg op gaan en een driehonderd kilometer achter de kiezen te krijgen. Eenmaal op de boerderij werden we zoals gewoonlijk hartelijk begroet. Na even de nieuwe boerderij zelf bekeken te hebben, ze hadden net de oude gesloopt en een volledig nieuw pand weggezet, was het tijd om de foto's te maken. We hadden nog andere plannen deze dag, dus sloegen we het aanbod om iets te eten beleefd af en togen weer op pad. Weg van de snelweg dit keer. We gingen de berg over naar Linz am Rhein. In dit oude stadje reden we direct naar de Rijn om het pontje naar de overkant te nemen. De weg was vrij voor ons volgende doel; het Ahrdal. Dit kleine riviertje, de Ahr, heeft inmiddels een diep dal uitgesleten in de lei steen. Het ziet er uit als een beekje, maar de heuvels er om heen zijn steil en liggen dicht tegen het water aan zodat de vallei veel groter en hoger lijkt dan hij werkelijk is. Mayschoss, Maria-Laach en nog meer kleine wijn plaatsjes kwamen we door, totdat we bij Altenahr zelf de volgende pitsstop hadden. Sjef genoot van zijn Duitse pilske en de rest van ons aan een frisje. Om de inwendige mens te versterken bestelden we allemaal een Jägerschnitzel met friet en salade. Het ging er goed in en we waren klaar voor de volgende ronde. We volgden de Ahr tot aan Adenau, waar we dit riviertje verlieten om de berg omhoog te trekken. Reifferscheid lag ook nog in ons geheugen. Want allemaal zijn we goed bekend met deze streek en overal liggen onze vakantie voetstappen. Sjef heeft er zijn huwelijksvakantie zelfs gesleten. En Tante Frans?, die gaat al sinds Sint Juttemis met ons mee naar Duitsland als beste maat van mijn vader. Sjef had nog één doel op zijn verlanglijstje staan: hij is gek van Monschau. Dit kleine middeleeuwse stadje midden in een keteldal is een ware trekpleister voor touristen. De kleine straatjes kronkelen rond op 'cobble stones, ofwel de voor ons bekende kinderkopjes. Het was druk, maar wij konden door het hele dorp manoeuvreren omdat we wisten dat er op weg het dorp uit, vlakbij het marktje, ook parkeerplaatsen waren. En inderdaad, vlakbij was een plekje en we streken rap neer op een terrasje waar nog net 4 stoelen vrijwaren. Het plein van vakwerkhuizen was werkelijk bomvol. En toen een stem door de boxen schalden kregen we in de gaten dat er iets bijzonders was; een roofvogelshow. Zeearenden en Steenarenden doken vanaf de bergwand neer in het dorp tot aan het plein. Daar streken ze neer op de arm van een medewerker. Ze vlogen pal boven de hoofden van het veeltallige publiek. We genoten van ons drankje en de entourage. Maar de tijd stapte driftig voort, en al snel was het 19:00 uur geweest. Wilden we onze Nederlandse thuishavens nog bereiken was het tijd om weer op te stappen. Schleiden en Eupen volgden nog voor we de E40 richting Luik opdraaiden. Het was nu tijd om kilometers te maken. Kwart over negen gooiden we Sjef af, daarna werd Tante Frans keurig afgeleverd, Henk woont bij mij om de hoek. Om 21:48 zat ik thuis mijn foto's te uploaden op mijn computer. Wat een geweldige dag. We zeiden al:"Dit moeten we nog een keer doen".