Het was op zondag dat ik een berichtje langs zag komen.

Bij het Nationaal Militair Museum te Soesterberg werd er hard in het depot gewerkt. Om ruimte te maken, had men allerlei vliegtuigen maar voor een weekje een plaatsje gegeven op de startbaan. Het zag er bijzonder uit. Dus dezelfde middag vertelde ik dit mijn broer Henk. Hij moest op dinsdagochtend toch bijtijds in Breda zijn. Dus stelde ik hem voor dat ik wel zou rijden, en als hij klaar was, zouden we door kunnen rijden naar Soesterberg.

Het weer was wederom dreigend, zoals eigenlijk al een hele week. Maar deze middag bleef het droog. Het had een leuk bij effect; de prachtige donkere wolken zorgden voor heel wat contrasten. Het beloofde mooie foto’s op te leveren. 

Het leidde tot héél wat voetstappen, staan, wachten, op je hurken zitten, weer een beetje omlopen en wederom wachten. Sommige mensen hebben in de gaten dat je die perfecte foto wilt maken, anderen zien een camera en willen interessant doen door expres in beeld te blijven staan; semi-interessant naar details kijkend die er helemaal niet zijn. Enfin, dan maar wat extra geduld tot ook deze mensen uit beeld verdwijnen. Je merkt echt wel het verschil tussen enthousiaste geïnteresseerde mensen en tussen hen die oh zo graag zelf ook op het plaatje willen staan, al kennen ze de fotograaf niet eens.

Het leverde weer een mooie dag op en Henk en ik hebben dan ook volop genoten. Het past wel in het vakantiebeeld in deze corona tijden; vakantie in eigen land, volop te zien en te beleven.