Nog nooit gebeurd, kwamen we achter. Dit was de eerste keer met vier broers op stap.

Ik pikte Henk om een uur of zeven op. Na een tankbeurt reden we langs onze Nico om daarna Sjef op te halen te Steenbergen. Dan was het de beurt om eerst ferm wat kilometers te maken over de snelweg richting Duitsland. De week er voor waren Sjef, Henk en ik al op een mooi roetje geweest dat begon bij Monschau. Toen reden we de Ardennen in, nu had ik voor dezelfde startplaats gekozen maar was het de beurt om de Eifel te verkennen.

Nadat we eerst nog even in het pittoreske Monschau wat kiekjes geschoten hadden koersten we af op Blankenheim. Alle ritjes waren binnendoor waarbij de navigatie was ingesteld op de kortste route, snelwegen en tolwegen vermijden. Zo kom je echt langs de kleinste binnenpaadjes en zie je het meest.

In Blankenheim hielden we een pitsstop. Hier was het ook dat we tijdens een allerlaatste Duitsland tripje met Pa drie generaties Franken op de foto gezet hadden: Pa, mijn oudste broer Nico en zijn zoon Jeffrey. We dronken in dezelfde gelegenheid een koffie en thee als we toen gedaan hadden. Het leek mij een goed idee om juist hier een foto te maken met ons als vier broers op een rijtje; ook een unieke foto. Er was net een Nederlands echtpaar binnen gestapt en prompt vroeg ik de man dan ook of hij de foto wilde maken. Zo gezegd zo gedaan en we hebben dus de bewijzen.

In Althenahr streken we neer bij het Post Hotel waar we een mixed grill aten. De Cube riep ons al weer toe om verder te gaan, de kilometers wachten en er was veel moois te bekijken. Soms leek het wel een foto excursie, want vaak stopten we om al dat fraais op de gevoelige plaat vast te leggen.

Ondertussen werd er over allerlei zin en onzin gemauwd, rolden de kilometers onder de wielen en vorderde de tijd. Toen we terug in het Nederlandse waren konden we allen slechts constateren dat dit naar meer smaakt en dat we daar zeker niet zo lang meer mee moeten wachten. Was een topdag met de broers onder elkaar, op naar de volgende keer dus.