Een ramp voltrekt zich momenteel. Een ramp met ons als ramptoeristen die elke avond weer met ons bordje op schoot de wereld aan ons voorbij zien gaan. Hoe dramatisch, voor hen, maar zeker ook voor onze ziel.

Getallen

Duizenden kogels en granaten

doen mijn oor nog immer suizen

nu ik honderden kilometers heb gevaren

misschien wel driehonderdduizend passen

heb gelopen, zelfs gestrompeld

mijn emoties haast verloren.

Vier ooms liet ik achter

twee ouders verloren

wel 20 vrienden nooit teruggezien

terwijl ontelbare nachtmerries

mijn gemoedsrust verstoren

me wegjoegen van mijn geboorteland

en me strippen van mijn identiteit.

Mijn vlucht gedeeld door duizenden

verstopt onder het oog van zoveel camera's

zij die vallen en nooit meer opstaan

laat ik achter op mijn gedwongen tocht

nog maar drie grenzen te gaan

beschimpt door velen, bekeken door de wereld.

31.817 zielen dit jaar

die de hemelpoort zien open gaan

van het land waar vrede heerst

ik zie het formulier dat koude feiten vangt

dat niet telt wie ik verloren heb

slechts een nummer toont, één teveel

als nummer 31.818 ben ik geen vluchteling

slechts een getal, één teveel

gevangen achter de tralies van mijn leven.