Slechts één bezoek doet je nadenken.

Stilte

Muren kijken me aan

waar namen verhalen

over levens

verspild en vergeven

in velden

waar klaprozen

me herinneren

aan bloed en dood.

Herinneringen

waren hier rond

al honderd jaar

gewone mensen wenen

achtervolgd door geesten

uit het verleden

waar monumenten

naar de hemel wijzen.

Hoe ironisch

het gras zo fraai

verzorgd als deken

over hen

wiens leven

zo achteloos geofferd

elke dag weer, ongeacht

welk monument.