Bergen op Zoom is in zwaar weer belandt. De BSD komt met suggesties om toch een postief gevoel te krijgen.

Geacht college, 

Als je als mens, ouder, grootouder of gemeente armlastig bent, ben je niet in staat dure cadeaus te geven of grootse bouwwerken, projecten of bezienswaardigheden te realiseren. Toch wil je als bestuurder of ouder een blijvend plekje in de gedachten van kinderen of  kiezers achterlaten. Wij hebben in ons leven geleerd dat het niet zozeer gaat om wat je krijgt aan speelgoed of grote cadeaus maar dat bij het terugdenken aan wie er niet meer is het vaker gaat om mooie herinneringen. Wat heb je meegemaakt, doorgemaakt met degenen die er niet meer zijn. Ook in gesprekken, soms vele jaren later, waarin herinneringen worden opgehaald, gaat het vaak om belevenissen en zelden om materiele zaken. In de beleving zijn het soms de geheime, verboden of illegale zaken, die een blijvende herinnering achterlaten. Zoals bijvoorbeeld de verboden begrafenis van een huisdier (Pippi het konijn) in het bos. Of het stiekem planten van een kerstboom in het bos. Als ik als ondergetekende terugdenk aan mijn bestuurlijke werk zijn het behoud van één boom in de Overdiepse polder, of het behoud van één kastanje (hoek Noord Singel/ Thomas de Rouckstraat, 14 jaar geleden), of het vinden, identificeren en ter aardestellen van één Canadese soldaat hoogtepunten. Mijn collega’s zegt het misschien niets maar voor mij zijn deze zaken van grote betekenis. Een formeel bestuurlijk hoogtepunt is de aanvaarding van mijn initiatiefraadsvoorstel tot invoering van een kapvergunningstelsel voor monumentale houtopstanden in 2005. 

Het gekke is dat geen van genoemde zaken echt materieel is. Hoewel: die twee bomen staan er (materieel) nog steeds! 

De (na)gedachtenis aan iemands (kinder-)tijd in Bergen op Zoom kan belangrijk zijn of iemand ooit, bijvoorbeeld na het afronden van een studie elders, of na pensionering graag terug wil keren in die stad, die plek met mooie herinneringen. Als we niet het geld meer hebben om materieel aantrekkelijk te zijn, met mooie voorzieningen en goed onderhouden parken en gebouwen, moeten we proberen immaterieel onuitwisbare herinneringen te creëren. Die kosten veel minder tot vrijwel niets. Dat vergt misschien enige durf of flexibiliteit. Bijvoorbeeld we hebben geen geld meer voor kerstverlichting. We zouden die ‘traditie’ kunnen inruilen voor een nieuwe: ‘kissing under the mistletoe’! Boven iedere winkelstraat rond de kersttijd één maretak. Een Scandinavische traditie uit de tijd van de Druïden (wanneer vijanden elkaar onder de maretak ontmoetten in het bos, moesten ze hun wapens neerleggen en voor een dag een wapenstilstand in acht nemen). Een gebaar van vrede en liefde. Wat ons betreft kan de samenleving wel wat vrede en liefde gebruiken! Hoeveel mensen weten nog precies wanneer de eerste kus werd gedeeld? Wat een prachtige dierbare herinneringen levert dat niet op. Daar keer je naar terug, inclusief het te vertellen verhaal. 

Een andere suggestie is het laten planten van bomen door individuen en door groepen zoals een schoolklas. Of bijvoorbeeld door een familie bij een reünie of ter ere van een geboorte, huwelijk of sterven. Een herinnering die blijvend kan zijn en mensen verbindt met de natuur dichtbij. Nu beseffen wij dat voor bomenplanten zeker in de publieke ruimte zowel qua verordeningen als qua plaatsaanduiding (waar mag het wel en waar niet) enig tot veel gemeentelijk denkwerk en planning benodigd kan zijn. Maar start wat ons betreft maar snel met denken.

Wat mogelijk wel snel geregeld kan worden (dit jaar) is de mogelijkheid gaan bieden dat burgers hun kerstboom met kluit in een deel van de gemeentelijke bossen zouden mogen gaan planten. Stel voor: een vader of grootvader - of de stoere oom die deze edele taak op zich neemt - plant gewapend met schop samen met het kleine grut een onuitwisbare herinnering in die kleine zieltjes, die jarenlang iedere keer bij een wandeling door het bos wordt verstevigd. Dat is bindend voor vele jaren liefde aan dat bos, die plek, die omgeving. Zo kunnen we onze burgers terug laten keren, ook als zijn ze oud en grijs geworden. En dat met een kerstboom, een boom die symbool staat voor liefde en vrede. 

Dromen wij? Vast! Of zit er een kern van waarheid in? Wat zijn de individuele, mooiste herinneringen van de collegeleden? 

Ondergetekenden verzoeken het college dit jaar te laten onderzoeken waar in onze bossen we een dergelijk plek kunnen en willen aanwijzen. Zodat we in de loop van de herfst die plek ter volkeren kond kunnen doen. Of  uw opvattingen in dezen mee kunnen nemen in een motie.   

In afwachting van uw reactie, 

Namens de BSD-fractie,

L.H. van der Kallen,

A.J. Withagen