Op pad, zoals Henk en ik wel meer doen als we een paar uurtjes over hebben. Dit keer togen we richting de oude Zeeuwse weg.

Yrseke is een plaats waar we graag even langs rijden, maar dit keer sloegen we de haven eens over. Wel reden we achter het vissersstadje direct de polder in om weer uit te komen bij de brug net voor Wemeldinge. Ook daar mogen we graag langs rijden, al was het alleen maar omdat dit één van de weinige gelegenheden in Nederland is waar je pal langs het water kunt rijden. Even verzuchten we, het was weliswaar goed weer maar het was wel erg heiig. Toch schoot ik nog een paar plaatjes, wat vissers die mosselen binnenhaalden, een verdwaalde mosselzoeker die langs de kant bezig was en een verdwaalde motorrijder. Dan maar doorgereden richting de Goesse Meren en daarachter weer de polder ingedoken. Net achter Het Sas maakten we halt voor een bijzonder plaatje. Een stel forse roofvogels maakten jacht op elkaar, of was het aan soort paringsspel? Dan voegde zich een derde vogel in de strijd, iets kleiner maar niet minder fel. Een fraai staaltje luchtacrobatiek ontvouwde zich voor onze ogen, tot het te snel weer over was. Net toen ik de grote telelens op mijn camera had bevestigd verdwenen de magistrale vogels over de dijk. Dan maar verder de Wilhelminapolder in waar ons een deel van het grootste land-art kunstwerk van Nederland stond te wachten. De Duitse kunstenaar Michael Beutler wil met het werk, genaamd 'Like suns setting three meters above true level’, de toeschouwer bewust maken van de hoogteverschillen in het landschap. Op de laagste plaatsen in de polders staan de hoogste sculpturen. Op het hoogste punt de laagste. Ze geven aan hoe laag het landschap ligt ten opzichte van NAP. Het totale kunstwerk is verspreid over zo'n 7 kilometer. Het was een dankbaar onderwerp voor nog een paar kiekjes.

Toen we verder reden zag ik een paar slanke gedaanten in de polder. Het leken me geen schapen, en pony's zijn doorgaans een stuk gedrongener. "Het zijn herten", hoorde ik Henk zeggen, en inderdaad het waren vijf reeën die midden overdag zich lieten zien in de polder zonder enige beschutting. Gelukkig had ik mijn telelens nog op de camera. Het was een mooi zicht. Links van ons waren een stuk of 4 hazen aan het spelen. Ze buitelden over elkaar alsof het een lieve lust was, de lente zat overduidelijk in hun bol want ze trokken zich niets van ons aan. Het waren fikse hazen, Eddy Eddai zou er beslist een mooie maaltijd mee kunnen bereiden lachtte ik tegen Henk.

We reden de 'vijf-kilometer-brug' over zoals wij al sinds kinds af aan de Zeelandbrug noemen. Het was erg mistig op het water, je kon de overkant niet eens zien. Wie regelmatig vanaf Zierikzee richting Bruinisse rijdt weet vast wel dat je op een gegeven moment aan de linkerkant van de weg en grote sloperij aantreft. Henk is 'intoe duh pleens' zullen we maar zeggen en dus maakten we een stop want bij deze sloperij staat een heuse Phantom straaljager zomaar in het land. Ook deze moest natuurlijk vastgelegd worden. Het was een mooi slot van alweer een leuke trip. Of zoals mijn vader zaliger zei:"Het leven is zo mooi, als je maar wilt kijken!" En zo is het!