De competitie is volop aan de gang als ik op zaterdagochtend 11 oktober bij de schietvereniging aan de Ruyterhoveweg 39 binnen loop.
Aan de bar staan en zitten een aantal mensen die blijkbaar net geschoten hebben. "Wat heb jij, ik zelf heb 248 geschoten en daar ben ik best blij mee." Vertelt een jongen van net in de 20. "Hmm," bromt een wat oudere man, "ik heb 247 behaald." Als zich later nog een derde man aan het gezelschap toevoegt hoor ik de tweede nog brommen:"Wat denk je daarvan, hij heeft mij er net met één puntje afgeschoten." Maar de grijns op zijn gezicht verklapt dat hij dit helemaal niet zo erg vindt, en zelfs trots is op zijn jongere collega:"Da's best een mooie score hoor." Ik hoor het zo eens aan terwijl ik aan de bar van de gezellige kantine meeluister. Het lijkt me een gezellige sportclub zoals je ze overal aantreft; mensen die begaan zijn met de eigen sportdiscipline en voor die sport en de gezelligheid het verband van een club opzoeken.
Ik vervoeg me bij Ed Smits, hij was de contactpersoon die me door Sjoerd Minheere (mijn collega) is aangereikt. "Het is wat hectisch, maar er wordt in competitieverband geschoten." Dat competitieverband moet je dan zien als de officiële Nederlandse competitie volgens het KNSA, of wel De Koninklijke Nederlandse Schietsport Associatie. Ik heb al de kreten PG50 en PG100 voorbij horen komen. PG staat voor Precisie Geweer, en de getallen staan voor de lengte van de schietbaan. Vader en zoon de Kort zitten ook in de ruimte waar ik me bevind. Met regelmaat worden er schietkaarten afgeleverd waarbij zoon de scores bepaalt en noteert, en vader deze scores invoert in de computer zodat direct de scorekaarten aan de deelnemers verstrekt kunnen worden. "Vader de Kort vertelt me:"Het seizoen loopt van 1 oktober tot 30 september; dat is dan wel het KNSA seizoen. Er zijn zo'n 10 wedstrijden, gemiddeld elke maand één met uitzondering van de vakantieperiode, die allemaal voor het klassement tellen." Ondertussen verneem ik dat er ook verenigingen uit Leeuwarden, Eden en nog meer aanwezig zijn. Ik kijk nog eens naar de jonge de Kort, hij meet nauwkeurig het kogelgat met een soort mal (schotmaat) van het formaat waarmee geschoten wordt om de juiste score te bepalen. Hier wordt echt serieus en minutieus gewerkt. Ed Smits vervolgt: "Officieel moet je minimaal 18 jaar zijn om in het bezit te komen van een wapenverlof. Onze leden lopen uiteen van 18 tot in de 70 buiten en dan nog een jeugdteam in de leeftijd van 11 tot 18jaar. Onze sport draait zeker om concentratie en techniek." Ondertussen is ook de zoon van Ed binnen gekomen, hij blijkt al Nederlands kampioen geweest te zijn, daar waar de jonge de Kort de huidig Nederlands kampioen is; over niveau gesproken.
"We zijn een gezellige club waar de mensen ook na het schieten nog gezellig blijven hangen om een praatje te maken. Het is juist die omgang met mensen, naast de sport, die mij zo trekt binnen deze club." Dan wordt de aandacht van Ed weer gevraagd bij een volgende inschrijving want deelnemers melden zich continue voor de volgende serie.
Vader de Kort praat mij verder bij:"Er vallen steeds meer ouderen af die met een precisiewapen met een korrel schieten en daar komt weinig nieuwe jeugd bij. Die wil immers veel liever met een precisiewapen met kijker schieten. Trouwens dat is ook erg handig voor die mensen die vanwege het zicht afhaken met de 'korrelwapens' want zo'n kijker of telescoop kun je helemaal op je ogen afstellen. Net als een bril. In totaliteit kun je zeggen dat in Nederland de interesse voor de schietsport aan het groeien is." Dit wordt beaamd door Ed en een ander bestuurslid dat aan me voorgesteld wordt:"Ons ledenaantal is nog steeds groeiende en we hebben een leuke ploeg." Ik vraag me af of Schietvereniging Het Markiezaat nog dromen heeft. De mannen kijken elkaar eens aan. Overduidelijk zijn ze blij en tevreden met de gang van zaken. "Tja, als we dan toch iets moeten noemen. We zouden graag wat meer ruimte hebben zodat we nog ruimere mogelijkheden qua faciliteiten hebben zoals een grotere bestuurskamer, vergaderkamer en zo. En als we dan toch aan het dromen zijn, wat zou het mooi zijn als we een 300 meter baan zouden hebben. Daarmee zouden we de 2e in Nederland zijn want nu heb je er alleen eentje in Emmen."
Ik heb mijn indruk nu wel gekregen van de club, maar Ed neemt me wel eerst even de schietbaan mee op. We gaan direct door naar de 100 meter baan. Potverdikke, dat is wel een heel eind weg, en dat papier met die roosjes lijkt erg ver en heel klein. De mannen die aan het schieten zijn verdienen al mijn bewondering. Waarschijnlijk zou ik zelf bij de buren geschoten hebben. "We houden alles nauwgezet bij. Zoals je ziet hebben we zogenaamde spotters die met een telescoop alles volgen en bewaken dat je wel op je eigen sheet aan het schieten bent." Lacht Ed. Ik neem afscheid en verlaat de club met een lekker gevoel. Terwijl ik in mijn auto zit denk ik, 'dat is geen verkeerde manier om aan sport deel te nemen'.
Wie na het lezen van dit artikel geïnteresseerd is geraakt, http://www.svmarkiezaat.nl/, op deze site vind je al hun informatie. Trouwens, laat je eens bijpraten op één van hun introductieavonden of neem vrijblijvend contact op.
