Marijn tovert de volgende verrassing uit zijn hoge hoed als hij 25 juli met deze act komt. 

Hij zong zijn eigen nummers in Helloïse en Highway Chile, brengt rockcovers als geen ander met bands als Stormbringer (Deep Purple tribute band) en 5150 (Van Halen Tribute Band), maar zoekt ook altijd naar meer.

Stan’s Night Out laat zien hoe divers Stan Verbraak wel niet is. Natuurlijk vraag ik hem wat de avond inhoudt. ‘Een mooie selectie Rockklassiekers uit 5 decennia, in een ongedwongen en spontane setting gebracht door 3 mannen van Flat-Out: Herman Bierhuijzen (drums), Maxim Slock (gitaar), Maurice Telussa (basgitaar). De leadvocalen worden verzorgd door ondergetekende’. Stan heeft er duidelijk zin in. Krabbenfoor donderdagavond 25 juli moeten we ons vanaf een uur of 10 vervoegen in De Schorre in de Steenbergsestraat. Waarom eigenlijk iets op poten gezet met deze bezetting? ‘Door de jaren heen heb ik ze steeds beter leren kennen, en ondanks het feit dat we normaliter met een ander repertoire en voor een ander publiek spelen is er altijd een bepaalde chemie geweest. De basis daarvoor begint volgens mij met wederzijds respect, en als je vervolgens daarbij voegt dat de heren van Flat-Out stiekum ook wel van een stevige dosis rockmuziek houden dan heb je al snel een klik. Omdat we niet speciaal hiervoor repeteren levert de samenewerking ook wel een verfrissende uitdaging voor ons allemaal.’ We zagen Stan onlangs nog op het Slik Outdoor met zijn band Stormbringer. Het was fenomenaal hoe de Deep Purple nummers gebracht werden. Zelfs de allerhoogste uithalen werden met gemak gehaald terwijl hij de avond er voor nog met Helloíse aan de bak was voor een reünie gig. Stan is in de omgang altijd aardig naar zijn fans, het is haast een bescheiden man terwijl hij toch al op tal van grote podia gestaan heeft. Wie hem kent weet al snel dat de passie voor de muziek zelf zijn grootste drijfveer is. ‘Muziek is voor mij mooi als het een positieve emotie opwekt. Blijheid, tranen (van ontroering), kippenvel horen daar bij. Dat kan als je alleen bent, maar wordt vele malen intenser in het gezelschap van mensen die dezelfde of een vergelijkbare emotie hebben. Het heeft voor mij dus ook een positieve sociale kant. Doordat ik mezelf steeds meer als uitvoerend muzikant heb ontwikkeld is het helaas wel zo dat ik niet "blanco" ergens naar kan luisteren. Als een stuk muziek heel erg slecht wordt uitgevoerd, of gewoon slecht klinkt (bv. door gebruik van slechte apparatuur of instrumenten) dan heb ik er moeite mee om daar doorheen te luisteren en toch die emotie te vinden. Andersom is het natuurlijk ook zo dat er prachtige muziekproducties zijn die toch bij mij geen (positieve) emoties losmaken, zoals sommige ultra-commerciële producties zonder echte inhoud. Waar ik nu van geniet is nog steeds een brede selectie; ik kan net zo goed genieten van een mooi klassiek concert als van een snoeiharde metal band. ‘ Ik vraag Stan wat hij verwacht van Stan’s Night Out? ‘Ik verwacht dat de chemie in de band goed is, dat er goed wordt gemusiceerd, en dat ik daardoor gesteund lekker los kan gaan ;-).’  Wat hij hoopt is het volgende: ‘Ik hoop dat De Schorre lekker gevuld zal zijn met mensen die genieten.’ Ik kan het niet laten om te vragen, tipje van de sluier misschien, wat gaan we horen? ‘Nummers van Van Halen, Queen, Whitesnake, AC/DC, Toto, .... en nog veel meer!’

Als zanger een duvelstoejager

Het is niet iedereen gegeven om de meest beroemde rocksongs te zingen. De hoge noten zijn vaak wel erg hoog en de overgang naar een kopstem is ook voor velen een struikelblok. Niet voor Stan Verbraak, deze duvelstoejager weet schijnbaar moeiteloos alle registers de zijne te maken. Stop dan ook zijn ziel in de nummers en het resultaat is fenomenaal.

Ik moet Stan toch nog een aantal vragen stellen.

We zagen je met Stormbringer onlangs op het Wilhelminaveld, waarom een Deep Purple tribute band?  Stan antwoordt:‘Het liefst zou ik altijd alleen maar m'n eigen (Helloïse & Highway Chile) liedjes zingen, maar helaas is het om uiteenlopende redenen niet mogelijk om daarmee in voldoende regelmaat op de bühne te staan om aan mijn behoefte daaraan te voldoen. Daarom probeer ik dat aan te vullen met optredens met cover- en tribute bands. Avondjes zoals Stan's Night Out passen daar goed in, en een band als Stormbringer biedt de mogelijkheid om regelmatig op grotere gelegenheden en festivals te spelen. Uiteraard kies ik dan voor muziek die ik ook heel erg tof vind om naar te luisteren! Van Halen tribute band 5150 past daar om dezelfde reden ook heel goed bij.’

IK ga vervolgens wat verder in op Stan’s achtergrond met de vraag: Je achtergrond liegt er niet om, Helloïse, Highway Chile, Stormbringer; allemaal bands die de meer dan pittige kant van de muziek opzoeken. Als ik dan naar je achtergrond kijk als Universiteit, en je werkzaamheden dan lijkt daar een groot gat qua polariteit. Hoe zie je dat zelf en waarom kies je juist voor dit genre muziek?  Het antwoord komt snel: ‘Om te beginnen is het een misverstand om te denken dat mensen die in de wetenschap of internationale zakenwereld bezig zijn alleen maar van klassieke muziek of hooguit jazz zouden houden. Het feit dat ik zelf als musicus in de hardrock actief ben maakt het wel heel zichtbaar, natuurlijk. Als consument (muziekluisteraar) heb ik een hele brede smaak en kan ik net zo goed genieten van klassiek, jazz, goede popmuziek enz. als van een stevige dosis rock. Als uitvoerend musicus echter krijg ik wel een kick van de harde en vervormde powergitaren die in het hardrock idioom passen. Het gaat daarbij puur om de energie, die bij mij adrenaline opwekt, en mij daarmee weer energie geeft. Daarmee wordt het een soort verslaving die misschien wel te vergelijken is met die van lange-afstandlopers. ‘

Stan is ook aan gezinsman dus komt de volgende vraag: Je bent nog steeds ontzettend actief in de muziek, hoe gaan jouw vrouw en je twee dochters daar mee om / wat vinden ze er van? ‘Mijn vrouw zag mij ooit voor het eerst toen ik als beginnend zangertje op het podium van Kunstmin in Dordrecht stond. Ze heeft alles van het begin af aan meegemaakt: de vroege beginperiode, de eerste media-aandacht, het ontstaan van Helloïse, de hoogtijdagen en grote evenementen, maar ook de teleurstellingen en het uiteenvallen destijds. Gelukkig behelst onze onderlinge band meer dan muziek alleen zodat er ook zonder muziek nog meer genoeg overblijft om samen van te genieten. Onze twee dochters zijn er mee opgegroeid en weten dus ook niet beter dan dat papa, behalve kostwinner, ook rockzanger is. Volgens mij vinden ze het wel stoer! ‘

We hebben te doen met een ervaren rot. Je hebt al voor volle zalen gestaan, grote optredens gehad, maar je staat evengoed in cafés als Schorre en Slik. Kun je jouw beleving in woorden vatten als je de eerste woorden zingt? Maakt de locatie dan verschil uit in hoe je je gedraagt, hoe makkelijk je los gaat of welke eisen je voor jezelf stelt?

‘Oei, dat is heel verschillend. Als je eenmaal hebt meegemaakt dat een volle zaal door jouzelf geschreven liedjes meezingt (zoals onlangs weer met Helloïse in de Boerderij in Zoetermeer) dan is de rest zoeken naar iets wat zo dicht mogelijk bij die euforie komt. Soms is dat door met een goeie cover- of tribute band soortgelijke reacties los te maken bij het publiek, zij het dan met iemand anders' repertoire, en soms is het door juist in de intimiteit van een kroeg een veel directer contact met het publiek te zoeken. Maar ik zie het ook als werk en probeer altijd een zo goed mogelijke prestatie neer te zetten, zowel vocaal als in het samenspel met m'n medemuzikanten. Soms kost dat veel moeite en ben ik geconcentreerd bezig, zelfs voor mijn gevoel enigszins van het publiek afgekeerd, om het "goed" te krijgen. Het wordt wel leuker als de chemie in de band goed is, als er goed wordt gemusiceerd, zodat ik daardoor gesteund makkelijker los kan gaan (wat toch meestal wel een extra waarde is bij een rockband). ‘

Hier onder alvast een voorproefje middels wat foto’s van de muzikanten die ons op zullen wachten bij De Schorre (sorry Maurice, ik zal van jou extra foto’s moeten maken)