'De Oversteek', dat moet de titel worden van het eerste boek van Sonn Franken.

Door pushen van Albert Hagenaars om vooral door te gaan ligt er nu een voltooid boek. En het mooie is dat er al een uitgeverij geïnteresseerd is om het boek uit te brengen. Het wordt dan ook een spannende tijd. "De cover moet verzorgd worden, voorbereidingen voor een spetterende presentatie moeten getroffen worden, en eigenlijk van alles komt er nu op me af". Marijn en Carla van 't Slik hebben hun gelegenheid al aangeboden om de officiële gelegenheid te houden. Muzikanten hebben zich al opgeworpen om de muzikale omlijsting te verzorgen. Het eerste overleg met Albert Hagenaars heeft al plaatsgevonden, hij is bekend met dit soort evenementen en weet zijn input wel te geven.

Over de cover gesproken, ik zat aan deze foto te denken om te gebruiken. Wat denken jullie?

Of even een voorproefje van het boek?

"Hij was blij dat het pad hier eindelijk wat breder werd.  Het laatste uur was een nachtmerrie geweest. Een hachelijke tocht met één hand op de steile rotswand en de andere uitgestoken naast zich als een koorddanser die zijn evenwicht probeert te bewaren. Hij had geleerd om het touw dat ter houvast aan de wand was bevestigd niet te vertrouwen. Op weg naar de top had hem dat bijna het leven gekost toen één van de haken het begaf waarmee het touw verankerd was.

Het was eigenlijk nauwelijks een pad te noemen. Slechts een randje van gemiddeld een voet was de enige weg die naar de top leidde. Of zoals nu weer naar beneden. De regen die een poosje geleden begonnen was had het er niet gemakkelijker op gemaakt. Maar hij was er door gekomen.

De kuilen waren inmiddels vol gelopen met water, en hij vloekte toen hij uitgleed over een spekgladde rots. In een poging zich overeind te houden schuurde zijn hand langs de ruwe rotswand. De modder op zijn vingers kreeg een vreemde donkerrode kleur maar hij was te opgelucht om het op te merken.

Normaal gesproken was dit een plek die door eenieder die hier bekend was gemeden werd. En zelfs elke buitenstaander sloeg hier de koude om het hart. Dit was een oord waar de geestenwereld zich een toegang verschafte tot het rijk der levenden.

De lokale bewoners noemden dit de plaats waar de wind der doden sprak.  Een plaats waar het kwade altijd aanwezig was.

En toch was hij gegaan. Hij rilde als hij er aan dacht wat hij de laatste nacht had meegemaakt."