Page 49 - Dagboek van een schrijver

Heel Nederland schrijft - Kort verhaal opgenomen in bundel

Verhaal: Stel je voor dat

Datum: September 2016

De straten hadden getrild onder het geweld van rupsbanden en zware laarzen. Laarzen die gewend waren om te marcheren, om afstanden te
overbruggen en rupsbanden die gemaakt waren om elke weerstand te vermorzelen. Er was eigenlijk nauwelijks weerstand geweest toen
vreemde vaandels de stad binnen gedragen werden en de Russische tongval pijnlijk duidelijk maakte dat Poetins troepen nu ook Nederland
veroverd hadden. Het Nederlandse leger had alleen aan de grens een vuist kunnen maken. Maar hier, ver Brabant in, was er nauwelijks
sprake van een leger dus konden de Russen zo hun intrek in deze West Brabantse stad nemen. Geen kanongebulder, geen snerpende kogels,
niets van dit alles. In plaats hiervan het sinistere geluid van marcheren en een buitenlandse commandant die zijn bevelen schreeuwde.
Het leven nam al snel weer het vertrouwde trage tempo aan. Groente en fruit waren misschien extra zeldzaam omdat de Russische troepen
eerst gevoed moesten worden. Zo lagen ook de schappen in de winkels er wat leger bij dan anders. De kroegen draaiden als vanouds wanneer
de wereld tegenslag heeft. Hoop werd verdronken en de dag van morgen te mistig om er bij stil te kunnen staan. De overwinnaars zagen het
met leedvermaak aan terwijl ze de beste plaatsjes aan de toog hadden en omkeken naar de knapste deernen die de stad te bieden had. De
eerste dagen en weken waren alle stadsgenoten nog vol ongeloof en moesten ze niets van deze buitenlanders hebben. Maar er kwam een
moment dat sommigen dachten hun voordelen te kunnen grijpen en anderen het besef kregen dat ze overgeleverd waren aan wat deze
nieuwe gezagsdragers met hen voor hadden. Het leven zag er een stuk anders uit, een stuk moeilijker ook. De oorlog griste elk stukje
voorspoed weg en ondanks een nakende zomer braken er donkere tijden aan voor dit stukje van de wereld.

De maaltijd was karig geweest. Een waterige soep van uien en pepers. Enfin de maag was enigszins gevuld maar de honger was niet weg.
Dat was niet de eerste keer zo en zou ook zeker de laatste keer niet zijn. Pa stak na de maaltijd zijn pijp op. Hoe lang kon zo'n oorlog nog
duren of zouden ze allemaal Russen worden en was dit het leven dat voorbestemd was?

Een wekker teisterde zijn trommelvliezen en hij keek slaperig om zich heen. Geen Rus te bekennen. Gelukkig, het was maar een droom.

49