Page 285 - Dagboek van een schrijver

Literatuurprijs Schiermonnikoog - Verhaal opgenomen in bundel

Verhaal: Ontsnapt

Datum: Oktober 2020

Kogels hadden hen om de oren gevlogen. Het gebulder van de oorlog echode nog in hun geest. Verwilderde
ogen, bloed uitgeslagen wegen, opengereten karkassen en het gekrijs van mensen die alle hoop verloren hadden,
dat alles vocht om voorrang in hun nachtmerries. De nacht had hen begeleidt op hun vlucht en de maan was er
een keer niet om met haar vertederende schijnsel de wereld beter te doen schijnen. Ze hadden de anderen niet
gevolgd, maar kozen hun eigen pad. Slechts vader, moeder, zoon van zeventien, dochter van veertien en hun
nichtje van drie jaren jong hadden deze reis aangevangen. Moeder keek naar de kleinste. Ze leek vredig te slapen,
maar haar gedachten moesten wel gebukt gaan onder de gruwelen van wat ze achter gelaten had. Haar ouders
gevangen en geveld door een net aan mitrailleurkogels, een spervuur waar ze niet aan hadden kunnen
ontsnappen. En dus hadden zij de kleine meid meegenomen. Waar had ze anders heen gemoeten? Vader gruwde
van wat hij een paar dagen geleden had moeten doen. Hij had een klein bootje gevonden, maar niet veel later
deed een ander dezelfde ontdekking. Ze hadden gevochten. En toen hij bijna het onderspit delfde, de angstige
ogen van zijn vrouw voelende, vond hij ineens die grote steen. Het geluid was misselijkmakend en hij zat plots
onder het bloed. Maar dat bootje was van hem. Nu zaten ze al bijna een week op het water. Het zoute water deed
hun lippen zeer, maar ze hielden vol. En toen ze deze ochtend wakker werden, had hun zoon schuin naar links
gewezen. Hij had willen roepen, zijn stem echter verstomd door de droogte van het zoute water. Daar was het
dan, een eiland rees op uit de zee. Het bootje schommelde even later aan land.

Ze waren ontsnapt.

285