Page 149 - Dagboek van een schrijver

Schrijfwedstrijd Editio - 1 met combinatie verhaal/gedicht
e

Inzending: Nu het hart nog bevrijd

Datum: Mei 2018

Het was de ochtend van Bevrijdingsdag. Een grote groep mensen klonterde langzaam samen bij het prieeltje op de
begraafplaats met de dikke boom. De burgemeester zou zijn jaarlijkse praatje houden. De boodschap van vrede en hoop
werd gekoppeld aan het besef dat onze vrijheid een dure prijs kende. Een schelle kreet “kankerjoden” versplinterde de
serene stilte die de aanwezigen terug had genomen in de geschiedenis. Even snel als de jonge snaken verschenen waren,
verdwenen ze ook weer op hun opgevoerde scooter. Menigeen had opgekeken, een enkeling gevloekt, de meesten alleen
maar naar elkaar gekeken. Het gemis aan kennis bij de vluchtende jongelingen haast net zo groot als bij menig aanwezige.
Overheerst het gevoel van erbij horen te zijn, zich belangrijk te voelen, het piëtisch terugkijken op het verleden?

Achteraan bevond zich een oude strijder, een enkel herkenningsteken op zijn vage tenue. Zittend in zijn rolstoel kreeg hij
weinig mee van de ceremonie achter die haag van blinkend metaal op trotse borsten. De symboliek ontging hen die met
pracht en praal voorop gingen in een gebaar van arrogante zelfgenoegzaamheid. Deze gebeurtenis belangrijker dan de
diepliggende betekenis, belangrijker dan zij die met hun leven betaald hebben. Toch, een sprankje hoop, als enkelen met
een echte traan, ondersteund door de jongste generatie, langzaam hun weg in de ceremonie vinden. Niet de functie, noch
het glinsterende symbool van sociale status, is de oorzaak van hun aanwezigheid. Slechts het besef van verlies, de prijs die
betaald is en de hoop dat zoiets nooit meer het hart raakt, vormen de basis van besef. Besef dat vrijheid een groot goed is
en de bedreiging van vrede nimmer mag worden onderschat. Alle indrukken op mijn netvlies, de gevoelens opgesloten in
mijn hart en de tranen in mijn ziel, verzamelen woorden, vormen sporen van zinnen en schetsen de contouren van mijn

gedachten. En toen schreef ik:

149