Ik zag de televisie in discussie knetteren.

Dit alles naar aanleiding van het drama dat zich in de GAZA regio afspeelt. Een Palestijnse organisatie die, onder de mom van leider van het Palestijnse volk, als waar terrorisme een verschrikkelijke misdaad tegen de mensheid pleegt. Een Israëlische overheid die, onder de drogreden van bescherming van het eigen volk, de meest verschrikkelijke terreur tegen de mensheid pleegt. Beide partijen ontberen blijkbaar enige vorm van menselijkheid.

Dat gegeven brengt ook de nodige onrust in ons eigen kikkerlandje, geuit in de vorm van demonstraties, media uitingen en Kamervragen en debatten. En juist die debatten worden ondertussen door elk media kanaal in elke huiskamer gebracht. Joodse mensen die zich niet langer veilig voelen en een groeiend antisemitisme ervaren. Echter, dat kan niet de ontkenning van de schending van mensenrechten en de gepleegde oorlogsmisdaden in het beloofde land goed praten. 

Palestijnse mensen die wijzen op de decennia dat Israël het Palestijnse volk onderdrukt en verkracht, echter niet willen inzien dat in hun naam de meest afschuwelijke moordpartij werd uitgevoerd en nog steeds ontvoerde mensen in de meest verachtelijke en verschrikkelijke omstandigheden als speelbal in onderhandelingen worden gebruikt! 

Begrip is inmiddels een vergeten woord, compassie een uitdrukking uit een of ander geloofsgeschrift, en nuance een woord dat verdrongen is door polarisatie.

Polarisatie, is dat een fenomeen van de moderne tijd? Het wijst op de “problematiek” die we intern in ons eigen land ervaren, waarbij Nederlanders keihard tegenover niet-Nederlanders staan. Politieke partijen maken dit tot de hoofdlijn in hun politieke programma, waarbij de “import-mensen” of de schuld zijn van alle problemen in Nederland, of gedreven door een “woke-tijdperk” ontheven worden van alle misstappen die ze maken, als het ware bedekt met de mantel der liefde die wegkijkt van misdaad en problemen. 

Nederland was een land dat zijn rijkdom in cultuur en welvaart te danken had aan het vermogen om vreemde denkwijzen en andere volken te omarmen en te integreren in een samenleving die in staat was om te groeien en zich te ontwikkelen. We namen mensen van andere volken op in ons midden. Mensen die ons overzees geholpen hadden en met ons vochten en werkten, zoals Indonesië, de Molukken, Suriname, de Cariben, Turkije, Marokko of Afghanistan. In een zich verenigend Europa en een wereld met allerlei calamiteiten en oorlogen, zijn er steeds meer mensen die juist de veiligheid en welvaart van onze Lage Landen zoeken. 

Het grootste probleem van Nederland is de drang om de grote smeltkroes van culturen, smaken, geloven, geuren, belevingen en tradities die Nederland is, te laten samensmelten tot één grote brei die iedereen IS en VOORSTELT. Dat kan niet!! De schoonheid van Nederland zou moeten zijn dat iedereen elkaar omarmt om de verschillen die we hebben, het recht om de eigen achtergrond te koesteren en juist het begrip dat we niet hetzelfde hoeven te zijn. Een Indonesiër is géén Hollander, sterker nog de Indonesiër van nu is niet de Indonesiër van 100 jaar geleden. Idem zo voor de Surinamer, Antilliaan, Turk of Marokkaan. Ik ben de zoon van mijn vader, de patriarch van een groot naoorlogs gezin. Zelfs leden van ons gezin zeggen dat ik als twee druppels water mijn vader ben, maar ik ben mijn vader zelf niet. Ik heb andere ervaringen, andere belevingen en leef in een andere tijd, dus een ander leven.

Het is een illusie dat er een standaard Nederlander is. Zoals het een grote fout is dat mensen een ander hun stempel op willen drukken.

Als ik naar een ander land, een andere gemeenschap ga, zal ik me altijd moeten aanpassen, meebuigen. Een land is pas rijk als dat kan zonder je eigen identiteit of achtergrond te verliezen en te verworden tot eenheidsworst; en dat kan alleen maar als je elkaar respecteert. We delen hetzelfde stukje aarde, hetzelfde respect en vriendschap en liefde naar elkaar toe. En vooral respecteren we onze verschillen. Er over lezen, de verschillen begrijpen, alles te delen met elkaar en onze kinderen, juist als dat kan zonder conflicten in onze discussies, juist dan zijn we een rijk land in vrijheid. 

Maar dat alles wel in een samenleving die afspraken heeft gemaakt over wat we als “goed” en “fout” ervaren, waar opgetreden wordt tegen schendingen van die afspraken. Een samenleving waarbij “nieuwe-medelanders” zich aanpassen aan hun nieuwe thuisland en niet hun eigen ziens- en levenswijzen opdringen. Wij hanteren vrijheid van godsdienst, maar dat kan niet als die godsdienst zich dominant uit en tot conflicten leidt. 

En juist dat schijnt niet meer te kunnen. In vrede samenleven, dat zou het doel moeten zijn. Maar wat als vrede niet meer bestaat? Als we onze eigen gebreken en fouten juist op anderen projecteren, wat als we de nuance verliezen? 

We leven in een tijd waarin incapabele mensen zich als leider presenteren. Waar diezelfde leiders juist wijzen op de verschillen, altijd met de vinger wijzen naar een schuldige, en waar scherpe aanvallende woorden maar al te graag de confrontatie aangaan. Een wereld waarin geweld als oplossing gezien wordt en het gewone volk altijd de dupe is, in een tijdperk dat zelf nadenken blijkbaar te moeilijk is en toetsenbordtijgers slechts herhalen wat woordsterke “leiders” luidkeels roeptoeteren.

We leven blijkbaar in een tijdperk waarin compassie en liefde scheldwoorden zijn. Een tijd waarbij conflicten onze antwoorden zijn op onze eigen problemen en de schuld altijd bij anderen ligt.

 En dus stel ik me de vraag: “Wat als vrede niet meer bestaat?”