Yesss, we zijn weer maar eens weg.
Vakantie Oostenrijk, voor de tweede keer zouden we dit mooie land bezoeken.
Zaterdag
Bergen op Zoom – Flachau - 1018 kilometer.
Al voor half zeven in de morgen stond ik bij mijn broer Henk voor de deur. Op vrijdag had ik mijn auto door de wasstraat gereden, de tank volgegooid, boodschappen gedaan en alvast mijn wagen ingepakt. Zo stond hij in de parkeergarage op me te wachten zodat ik niets meer hoefde te doen.
Henk had zijn spullen ook zo ingeladen en zo togen we op pad. In al die vroegte hadden we van de geduchte Antwerpse ring niets te vrezen; we waren er zo voorbij. Tot ver in Duitsland ging het ook nog goed en dus stopten we onderweg voor een ouderwetse picknick op een parkeerplaats. Mijn SaraSara (navigatie met een Vlaamse dame aan het woord) gaf aan dat we al om 14:50 uur in Flachau zouden zijn. Dat zou snel veranderen. Dat kwam niet door de picknick pauze, noch door de tankpauze of plaspauze. Nee, net als vorig jaar kregen we vanaf net voor München te maken met files en wegwerkzaamheden met dientengevolge files. Zo kwam het dat we ongeveer 20 na zessen in de avond aankwamen in Flachau. We werden weer vriendelijk ontvangen, de laatste betalingen van toerisme belasting, schoonmaak en linnengoed gedaan, en we waren klaar voor een week Oostenrijk. We hadden er zin in.
(Even lekker ouderwets picknicken op een parkeerplaats)
Zondag
Flachau / Wagrain / Sankt Johann / Bischofshofen / Werfen (kasteel) / Hüttau / Sankt Martin / Annaberg / Abtenau / tolweg richting Bad Ischl maar weer terug want weg afgesloten mooie pas / Sankt Martin / Eben / Flachau - 118 kilometer.
Voor de eerste dag hadden we een tochtje naar kasteel Burg Hohenwerfen uitgestippeld. Ik zal eerst even uitleggen waarom. Als je naar Oostenrijk rijdt en je hebt München achter je gelaten, dan verschijnen al rap de bergen in zicht. Je gaat echter die bergen niet in, maar rijdt ongeveer een honderdtal kilometer langs de bergen heen, voordat je in de buurt van Salzburg echt de bergen induikt. Je rijdt door wat tunnels, en plots is het alsof je in een andere wereld bent. De bergen buigen zich over je heen en ineens was daar dat kasteel: Burg Hohenwerfen. Die naam hohen heeft het niet voor niets. Het staat op een gigantische heuvel (kleiner dan de omringende bergen weliswaar) midden in het dal. Zo kan het de gehele omgeving overzien en bewaken. Vanaf de snelweg was onze interesse getrokken en dit kasteel moesten we dan ook zien. Henk, de vaste kaartlezer, had al een leuk routje binnendoor uitgestippeld en we waren dan ook bijtijds op weg. Het zonnetje scheen er lustig op los en de wegen waren prachtig, zoals trouwens bijna altijd in Oostenrijk. Eenmaal op de parkeerplaats, bleek dat het kasteel pas te bereiken was na een ferme bergop-stap-maar-voort afstand lag. Of je moest met de kabelbaan gaan, maar dat was erg duur. We besloten er van af te zien, maar Henk wilde de voettocht wel proberen. Ik wenste hem veel geluk en bleef achter op de parkeerplaats om de prachtige bergen op de gevoelige plaat te zetten. Henk kwam er achter dat je na die ferme wandeling, alsnog een boel geld moest betalen om in het kasteel te geraken. Hij kwam dus niet verder dan de eerste poort en keerde onverrichterzake terug naar de parkeerplaats. Gelukkig hadden we al vanuit het dal van verschillende kanten prachtige foto's van het kasteel gemaakt.
In mijn onderzoek naar mooie plekjes in Oostenrijk was ik op Hallstatt gestuit; een prachtig pittoresk plaatsje aan een groot meer. We besloten daar heen te gaan. Echter, elke weg die we poogden, kwamen we op een wegversperring uit. We besloten op een gegeven moment een privé toegankelijke weg te nemen, waar je eerst wel tol voor moest betalen. Het was een prachtig kronkelende weg die eerst naar een hoge top leidde. We moesten wel stoppen om dit prachtige uitzicht op camera te vangen. We waren niet de enigen. Onder andere een Sloveens stelletje stond er ook kiekjes te maken en Henk was zo vriendelijk om hun toestel aan te nemen om hen beiden op de foto te zetten met dit prachtige vergezicht op de achtergrond.
Dat Sloveens stel kwamen we later weer tegen toen we verder reden. Ook deze weg bleek namelijk afgezet te zijn en ze waren al via hun mobieltje naar alternatieven aan het zoeken. Toen ze wisten dat ik een navigatiesysteem had, vroegen ze of ze ons mochten volgen. Natuurlijk konden ze dat. Er was maar 1 maar, de enige weg die overbleef, bleek een doodlopende weg. Zo konden we allebei dat hele stuk weer naar beneden te rijden. In Hallstatt zouden we vandaag niet geraken.
Al bij al was het wel een hele mooie eerste trip. We hadden goed weer, prachtige uitzichten en een leuke weg. We hebben onderweg een lekkere halve liter alcoholvrij bier gedronken in een muziekcafé in Annaberg en daarna gegeten in Altenmarkt in een sporthotel. Het was een schitterende superdeluxe hotel, met achterin een hele grote tuin met allerlei activiteiten voor de kids. Heel mooi, want dan hadden wij er geen last van. Voor het avondeten vonden de Oostenrijkers het een beetje te vroeg, maar voor ons als hongerige lagelanders wilden ze wel een schnitzel in de pan gooien. Nou ik moet zeggen, het was een hele lekkere maaltijd, daar was niks mis mee.
(Burg Hohewerfen)
Maandag
Flachau / Radstadt / A99 naar beneden langs Untertauern - Obertauern / Mauterndorf / kasteel en oude stad bezocht / Tamsweg richting Murau / via Grosssölktal omhoog richting Gröbming / Schladming / Radstadt / Flachau - 204 kilometer.
Het stond eigenlijk al op ons wensenlijstje van vorig jaar: een tochtje naar Mauterndorf! We waren er vorig jaar al een keer voorbij gereden, en toen we er voor de tweede keer doorheen reden, kon je de auto niet eens parkeren, zo druk was het. We besloten nu op maandag te gaan en vroeg in de morgen. We hadden geluk, het was helemaal niet druk. Het kasteel is de moeite waard. Via de kleine binnenplaats kun je het hele kasteel bezichtigen, inclusief de museum gedeeltes. In een bepaalde ruimte kun je jezelf helemaal uitdossen in middeleeuwse kleding, jezelf op een troon hijsen om je daarna op de foto te laten nemen. We kregen ook nog een mobiel device mee, zodat we op wel 8 of 9 plekken in je eigen taal de uitleg over dat gedeelte van het kasteel kon beluisteren. Henk en ik waren meer geïnteresseerd om de juiste mooie plaatjes te vangen, ben ik bang.
Terug bij de uitgang stond een vader foto's te maken van zijn vrouw en twee kinderen. In mijn beste Duits vroeg ik hem of ik de foto niet moest nemen, dan kon hij zelf ook samen met zijn gezin vastgelegd worden. Bleken het Nederlanders te zijn, sterker nog, het waren mensen uit Bergen op Zoom. 'Kom jij uit Bergen op Zoom', klonk het aarzelend toen ze wisten dat we Nederlanders waren, 'Ik hoor het aan je accent en ik herken de Peperbus op jouw BoZinBeeld.nl shirt.' Bergenaren ontmoeten Bergenaren ver weg van ons Markiezenstadje, het moet niet gekker worden, maar wel heel leuk.
In de stad Mauterndorf zelf kijk je je ogen uit; oude straatjes en prachtige oude huizen met een bevallig riviertje dat de stad haast in tweeën deelt, waarbij een oude brug de mooiste panden met elkaar verbindt. Na al dat rondgesjouw was het tijd voor een natje, dus maar weer die halve liters besteld.
Kaartlezer Henk had ondertussen weer een prachtige weg gevonden die ons wederom langs de nodige bergen leidde. Als je van auto- of motorritjes houdt, dan is Oostenrijk een waar paradijs. Eenmaal terug in Flachau knorden onze buikjes flink en we besloten dan ook bij de Schitzeleck neer te strijken voor zo'n overheerlijke Oostenrijkse schnitzel. Samen met een halve liter is het ons welgevallen.
(Prachtig oude huizen in Materndorf)
Dinsdag
Flachau / Radstadt / langs Schladming – Gröbming / bij Irdning linksaf naar Bad Aussee / Grundlsee / Toplitzsee / terug naar Bad Aussee / Hallstättersee – Hallstatt / Bad Aussee via Irdning Schladming – Radstadt / Flachau -250 km.
Dat we op zondag niet tot aan Hallstatt konden geraken, zat met name Henk dwars. Hij wist dat ik graag dit meer wilde zien en was naar een alternatieve route aan het zoeken. En natuurlijk vond hij die ook. Het zou een mooie dag worden, waarbij we nog een aantal van die meren zouden vinden. Dat begon al met de Grundlsee. Wat een geweldig plaatsje aan de rand van een even prachtig meer. Het water was er kraakhelder en er zwommen veel vissen die je helemaal kon volgen. De sfeer deed erg gezellig aan en dus hebben we hier dan ook een terrasje gevonden waar we weer dat heerlijke vocht tot ons konden nemen. Uiteraard waren ook hier hele mooie kiekjes te schieten. We hebben het hele meer verkend, om vervolgens weer terug te keren en de Hallstattersee op te zoeken. Ook hier datzelfde azuurblauwe, dan smaragdgroene water te vinden. Wonderlijk hoe, mede bepaald door het zonlicht, sommige delen prachtig blauw zijn, en andere daarentegen diepgroen. Het is alsof je in een sprookje bent beland. Natuurlijk zijn we bij een parkeerplaats gestopt om wat foto's te nemen. Daarbij zagen die ijsjes er met dit warme weer wel heel lekker uit. Dus een ijsmoment genomen. Hallstatt zelf is een héééél erg druk stadje. Je kunt het als automobilist alleen maar bezoeken door een parkeerplaats van het stadje af te gebruiken en een bus te nemen of de benenwagen. Parkeren in de stad is haast onmogelijk en slechts voor bewoners en een enkele hotelbezoeker voorbehouden. Als je de stad uitrit, rij je door een hele oude tunnel (tenminste van onze kant, anders is het als je de stad inrijdt), de wanden zijn aangesmeerd, kronkelig en tonen duidelijk het stempel vorige eeuw, of misschien wel die van daar voor. We lieten het meer achter ons en doken terug de bergen in. Geweldige vergezichten noopten ons nog een paar keer te stoppen om al dit moois te vangen. Over de ons nu bekende weg geraakten we terug in Flachau om een vrij parkeerplekje bij de Schnitzeleck te vinden. Je weet wel wat dat inhoudt.
(Grundlsee)
Woensdag
Flachau / Altenmarkt / Eben / Hüttau / Bischofshofen / Mühlbach / Mitterberg op richting Hochkönig – terug naar beneden / via Dienten / Maria Alm /Saalfelden / Zell am See / via A311 richting Sankt Johan – Wagrain / Flachau - 147 kilometer.
Het was halverwege de vakantie nu. Ook deze dag waren we er weer bijtijds uit en Henk suggereerde om eens een echte passenrit te maken. Ik vind alles best, geef mij water en bergen en ik ben al stikstééntevreeje. De Hochkönig maakt deel uit van een imposante bergrug en via allerlei kruip- en klimweggetjes geraak je er langs. Snelheid maken is er hier niet bij, alhoewel sommige Oostenrijkers zich net zo razend gedragen als hun Duitse buren die werkelijk elke verkeersregel aan hun laars lappen. Maar de wegen zijn goed, mooi en doen je bij ieder plekje geraken. We vielen van de ene in de andere verbazing bij weer een foto stop. Overal vind je ook van die kristalheldere riviertjes, die nu eens kabbelend meanderen, dan weer met geraas zich over rotsblokken storten in een oorverdovend mooie waterval. Deze omgeving inspireert en de schrijver in mij zou zich hier best een aantal maanden laten opsluiten om deel III van de Kronieken van Ginder te schrijven. De hoogste toppen, de lieflijke dalen met die karakteristieke huizen, riviertjes die de mooiste pareltjes van meren voeden; Oostenrijk is een wondermooi land.
We hadden weer genoten deze dag en toen we door Wagrain reden, vonden we parkeerplekjes die gereserveerd was voor Hotel Wagrainerhof. Maar we hadden ook gezien dat dit een restaurant was. Dus de auto geparkeerd en ik heb een heerlijke steak verorberd. Wederom een aangename dag in het Oostenrijkse zullen we maar zeggen.
(Riviertjes en bergen, dat maakt Oostenrijk zo mooi - omgeving Hochkönig gebergte)
Donderdag
Flachau – snelweg tot afslag Hallein / Adnet / richting Ebenau / afslag Faistenau / Hintersee / terug omhoog richting Talgau, Sankt Gilgen (zitten drinken boven aan de berg met uitzicht over de Wolfgangsee) / Mondsee (langs meer Mondsee) / Pichel / Auhof / Au / langs de Attersee – helemaal rondom / Weissenbach afslag Bad Ischl / Via Bad Aussee naar Schladming – Radstadt / Flachau - 308 kilometers.
Henk had een verdomd mooi ritje uitgezocht, maar het was een eindje uit de buurt. Dus opperde ik om eerst even de snelweg op te duiken om meters te maken. We konden dan bij Hallein de autobaan verlaten om het tussendoor routje op te pakken. Als eerste stuurde Henk me naar de Hintersee. Langs een ridicuul klein slingerend weggetje kropen we eerst de berg op. Grappig is dat je eerst het meer Hintersee ziet, daar ligt het plaatsje Vordersee, maar de plaats Hintersee ligt 5 kilometer achter het meer Hintersee? Beetje verwarrend, maar wel een schitterende weg met pracht van vergezichten. Ook het oude tunneltje onderweg op dat slingerende bergpad, neemt je mee naar vervlogen tijden. Maar het is wel het Oostenrijk dat je in je gedachten zou hebben. Vandaar uit manoeuvreert Henk me richting Sankt Gilgen. Dit ligt aan de voet van het meer Wolfgangsee. Van boven op de berg kijk je neer op het leuke stadje en het meer. Er is een grote parkeerplaats waar we natuurlijk stoppen. Ook is er een restaurant waar we even neerstrijken voor een natje. We kijken vanuit het terras zo over het meer uit. Ik kijk naar de balustrade waar traditiegetrouw weer de bloemenbakken met geraniums hangen. Ik neem een slok van mijn halve liter Weissbier en fluister Henk toe:'Zo wil ik wel mijn oude jaren achter de geraniums zitten hoor.' Henk moet lachen, heft zijn bierglas en zegt:'Op het miserabele leven dat we hebben, proost.' Het is een uitspraak die we nog wel meer zullen doen; wat hebben we toch een slecht leven. Het kan gewoon niet beter. Het is al dagen boven in de twintig graden, we rijden over de mooiste wegen, de mensen zijn alleraardigst en we genieten van onze vakantie.
Na Sankt Gilgen volgen we de Wolfgangsee tot we ook de Mondsee en de Attersee bezoeken. Meren waar vaak haventjes te vinden zijn met allerlei zeilschepen en sloepen. Er is hier veel vertier en overal zie je mensen genieten van het water. Dit is echt een toeristengebied, getuige de vele Nederlandse en Duitse kentekenplaten. Het is een lekker ontspannend ritje dat ons weer terug voert naar Flachau. Een dag waarop we weer veel gezien hebben.
Dit keer besluiten we om eens niet uit te eten, maar gewoonweg thuis op ons appartementje een eitje te bakken. Dus stoppen we bij de Spar in Flachau en slaan voedsel in. Natuurlijk voor de komende twee dagen, want altijd maken we zelf ons ontbijt klaar en hebben we voor de avond wat te drinken en wat te "kanen". Dat spiegeleitje, op spek en onder de kaas smaakt lekker met dat typisch Oostenrijkse brood. Mooie afsluiter van deze dag.
(Achter de geraniums op een terrasje, met uitzicht op Sankt Gilgen, de Wolfgangsee en de bergen, beter wordt het toch niet?)
Vrijdag
Flachau / snelweg op tot afslag Hallein / Berchtesgaden / tot Königszee, maar omgedraaid wegens stééndrukte en alleen een en al volle betaalde parkeerplekken / Ramsau / Alpenstrasse / Afslag Hintersee – Hintersee – terug naar Alpenstrasse / Fronau / Unken (leuk, iets er boven ligt “Niederland”) / Bij Lofen afslag links richting Saalfelden / Saalfelden / Maria Alm / Voor Dienten afslag rechts richting Lend / Lend / richting Sankt Johan (hele mooie binnendoor route langs riviertje) / grote weg op richting Sankt Johan (311) / Sankt Johan / Wargraim / Flachau - 210 kilometers.
We hadden besloten de dag voor we terug reden naar Nederland als rustige dag te beschouwen. Alvast weer alle spullen bij elkaar zoeken en inpakken waar mogelijk. De tank moest nog vol gegooid worden, je kent het wel, dat je helemaal klaar bent voor de terugreis. Maar omstreeks tienen in de ochtend hadden we dat wel allemaal gezien en gedaan. We besloten dus nog een laatste ritje te maken en dan de auto vol te tanken bij thuiskomst. Het werd een stukje Duitsland dit keer. Om wederom meters te maken pakten we de snelweg tot Hallein. Van daaruit reden we naar Berchtesgaden. We besloten de berg met de uitkijk van Hitler en de stad zelf links te laten en door te rijden. De Königssee beloofde een mooi meer te zijn, dus togen we daarheen. Helaas beseften we toen pas waarom we vorig jaar daar ook niet geraakten. Grote betaalparkeerplaatsen waren nokkienokkie gevuld en het was daar bommetjedruk. Geen wonder ook met een aangename temperatuur van 31 graden. Ook hier heeft men vakantie en zocht men massaal de waterkant op. Ook een binnendoor sluipweggetje via het gehucht Ramsau leverde ons niets op, want bracht ons bij datzelfde punt van parkeerplaatsen. Dus volgden we de Alpenstrasse die ons langs merakels mooie plekjes voerde. Toen we weer een prachtige vallei en dito bergruggen fotografeerde, stopte naast ons een Duitser met hetzelfde idee. Deze wist ons te vertellen dat er iets verder een afslag was naar een wondermooi meertje waar de bergen de mooiste achtergrond vormden voor geweldige foto's. De afslag van de grote weg leidde ons langs een steil en kronkelig smal weggetje. Alleen dat was al genieten, eenmaal bij het meertje was het uitzicht verbluffend. We parkeerden onze auto bij een drinkgelegenheid en stonden ademloos rond te kijken. Wederom een terras achter de geraniums met een halve liter voor onze neus. Tijd staat daar werkelijk stil. In het zonlicht badend stond daar die enorme kale berg uit te kijken over dit schitterende meer en de omringende bossen. Ook hier weer de souvenirstalletjes, de aanlegsteigers en de mensen die deze ouderwets gezellige sfeer omarmden.
De weg naar huis was prachtig. We reden weer naar Saalfelden om de richting van Hochkönog te gaan. Henk koos voor een binnenpadje dat ons via Dienten en Weng parallel aan de grotere weg naar Sankt Johan leidde. Dit weggetje bleef dalen. De ene na de andere bocht verscheen voor je en het percentage bergaf benodigde dat je remmen echt wel in orde moesten zijn. Daarbij kwam dat schitterende riviertje dat als maar breder en woester werd. Je zag hier mensen raften, het was een bijzonder gezicht. De weg voerde ons weer door Wagrain, waar we voor de laatste keer in Oostenrijk zouden tanken. Wagrainerhof begroette ons al. We keken elkaar aan en hoefden niets te zeggen. Onze laatste maaltijd hier was meer dan uitstekend. Dit keer koos ik voor een plank met allerlei soorten vlees en sausjes. Omdat het de laatste avond in Oostenrijk was, kozen we ook nog voor een overheerlijk ijsje.
Toen hebben we de tank volgegooid en wachtte Flachau ons op.
(op een terrasje aan de Hintersee in Duitsland, vlakbij Berchtesgaden; beter kan het leven toch niet worden als je de tijd zelf al vergeet.)
Algemeen
Een normale dag in Oostenrijk zag er voor ons als volgt uit:
• We begonnen met een eigen gemaakt ontbijt.
• Dan bespraken we de komende route en verzamelden onze spullen.
• We maakten een rondrit en fotografeerden van alles
• Als afsluiter gingen we ergens eten
• Eenmaal thuis sloegen we de foto's op mijn laptop op, keken naar TV, zaten lekker op ons balkon met een drankje; kortom lekker lummelen alvorens we naar bed gingen.
Oostenrijk is een prachtig, erg gastvrij land met hele aardige behulpzame en vriendelijke mensen. De benzine is daar natuurlijk spotgoedkoop met prijzen tussen de 1.23,1 en 132,9 euro. Daar staan wij dan met onze goedkopere prijzen rond de 1 euro en 66,9 cent!! Ook het eten is keurig met prijzen tussen de 20 en 25 euro, inclusief drank. Daar waar Zwitzerland behoorlijk duur is qua huisvesting (dit is nog voorzichtig gesteld), daar weet Oostenrijk nog niet echt wat voor vakantiewaarde ze heeft gedurende de zomerperiode. Tijdens de wintersport zal het beslist anders zijn, maar in de zomer kun je hele mooie nette appartementen vinden voor tussen de 400 en 500 euro voor 1 week; zaterdag aankomen en zaterdag vertrekken. Zo'n appartement bevat dan wel twee slaapkamers met tussen de 3 en 4 bedden, een douche, wc en keuken / woonkamer. En natuurlijk niet te vergeten de ruime balkons om van al dat fraais om je heen te genieten. Ook voor gezinnen met kinderen is dit land de moeite waard, want er is van alles te doen en te beleven.
(Bij elke thuiskomst even de dag doornemen, met een pilske uiteraard!)
Zaterdag
Flachau – Bergen op Zoom - 1018 kilometer.
We stonden al vroeg op voor de lange rit. Het meeste hadden we al ingepakt. We werden begroet door een geweldig mooie zonsopkomst. Het beloofde weer een mooie dag te worden.
(Onze laatste morgen in Flachau, Oostenrijk)
Om kwart voor zeven zaten we in de auto op weg naar huis. Een weg die wonderlijk genoeg in het begin perfect verliep. Er was niet al teveel verkeer op pad deze vroege ochtend. De grensovergang naar Duitsland verliep in tegenstelling tot vorig jaar zonder tijdsverlies en we zaten eigenlijk in een oogwenk in de buurt van München. Daar waar we vorig jaar haast elke tien kilometer in de file stonden, daar vlogen we nu. Het venijn lag echter achter München. Wegwerkzaamheden zorgden werkelijk voor massa's opstoppingen en de aankomsttijd op mijn navigatiesysteem vertoonde een steeds later tijdstip. Even werd het nog spannend. Henk reed en meldde me dat het benzinepeil lang hetzelfde bleef, net onder de helft. Tot er iets begon te knipperen. Bleek dat hij naar de meter van de temperatuur had gekeken links, daar waar de inhoud van de brandstoftank rechts te vinden is. Gelukkig vonden we een pomp voor de motor uitviel. Van daaruit was het nog maar een kleine driehonderd kilometer rijden, we stopten dan ook om iets na kwart over vijf bij Henk voor. Vóór kwart voor zes zat ik bij De Markies aan een grote pul bier (halve liter natuurlijk). Toen mijn zus Willy en zwager Ruud meldden dat ze naar de Grote Markt kwamen, gingen Henk en ik daar ook een kijkje nemen. Trots stond daar de Peperbus, die had ik stiekemweg toch wel gemist. En met de gezelligheid van familie was het een aangenaam thuiskomen na een hele mooie Oostenrijk vakantie.
De volgende dag
Korteven-Hoogerheide / Yrseke / Wemeldinge / Wolphaartsdijk / Middelburg / Veere / Oost Kapelle / Domburg / West Kapelle / Zoutelande / Vlissingen / Bergen op Zoom - plusminus 185 kilometers.
Ik had de redactie Gazet beloofd dat ik na mijn terugkomst direct op de zondag op pad zou gaan voor foto's voor de weekkrant. Dus was ik al vroeg op pad in Woensdrecht om verschillende onderwerpen vast te leggen. Ik had lekker de motor genomen, camera in de zadeltas en op pad. Dat had nog een extra reden. Mijn broer Sjef had namelijk een berichtje gestuurd dat het lekker motorweer zou worden. Na mijn foto opdracht reed ik door naar Korteven waar ik de tank van mijn Scout volgooide. Even later arriveerde Sjef met zijn Honda Shadow. Even keuvelden we nog over Oostenrijk, maar onze motoren stonden al te smeken. Dus togen we op weg voor een heerlijk rondje Zeeland. De oude Zeeuwse weg is snel gevonden en langs het water tussen Wemeldinge en Kattedijke is altijd een mooi routje. We besloten achter Wilhelminadorp over te steken naar Wolphaartsdijk en het Veerse Meer te volgen. Pure nostalgie, want als kinderen werden we altijd in de bus of de Peugeot 403 Stationcar geladen om met onze ouders een hele dag aan dit Veerse Meer te vertoeven.
We wilden even in Veere wat drinken. Je kon daar echter over de koppen lopen, dus reden we maar verder. In Domburg vonden we wel een plaatsje en bestelden een frisse Radler 0.0 die er lekker inging. Omdat de wind behoorlijk aanwakkerde, ik de foto's voor de redactie nog moest verwerken en omdat het er naar uitzag dat de hemelsluizen zouden opengaan, besloten we een stukweg snelweg te pakken om meters te maken. Via Kruiningen ging het dan weer over de oude weg naar huis aan. Het was als vanouds een lekker ritje. Bijzonder ook omdat tussen West Kapelle en Vlissingen een oude Indian achter ons aanreed, een prachtig exemplaar. Ik stak mijn duim op naar de man, die Duitser was als de kentekenplaat klopte, en hij grijnsde toen hij hetzelfde deed omdat ook ik op een Indian reed. Eenmaal thuisgekomen kon ik op google vinden dat dit een exemplaar uit de late jaren '40 moet zijn geweest.
Het was weer super om een tochtje op de motor te maken, heb er dan ook van genoten zeker in het gezelschap van mijn broer.
Verder voor heel veel foto's van onze vakantie een hele galerij. Druk op de eerste foto, en vervolgens rechtsbovenaan in het scherm, druk op de play toets en de hele diavoorstelling komt aan je voorbij. Veel kijkplezier.
