Verkiezingsstrijd

Binnenkort trekken we met z’n allen weer naar de stembus. We mogen immers weer van onze democratische rechten gebruikmaken. Dit keer kiezen we die partijen die de samenstelling van onze nieuwe regering vormen, een regering die ons land de komende vier jaren door zal loodsen.

Vroeger was alles nog heel simpel; je had enkele (grotere) partijen die een duidelijke achterban hadden. De Partij van de Arbeid was gericht op de noeste arbeiders die je in de fabriek, op het veld of in de bouw kon aantreffen, vaak verenigd in vakbonden die zo onmiskenbaar met de politiek verwikkeld waren. De VVD was duidelijk gericht op de ondernemer, van de grote meneren in pakken tot de kleinere zelfstandige ondernemer. En dan had je het CDA dat zich vooral kenmerkte door hun christelijke achtergrond. Waar de arbeiders een links karakter hadden, de ondernemers een rechts, daar was de christelijke achterban dan weer links dan weer rechts georiënteerd en zo waaide ze met beide kampen mee, waar het hun uitkwam. Dat ging jarenlang zo en het was voor iedereen duidelijk.

Maar onderweg is er iets veranderd. Arbeiders die zelf gingen ondernemen, ondernemers die zelf steeds meer aan het arbeidsproces gingen deelnemen, de opkomst van “schijnzelfstandigen” zoals de ZZP’ers werden genoemd. De rol van de vakbonden, een noodzakelijk sociale beweging uit de tijd van de Grote Oorlogen, vervaagde allengs. Ook de termen “rechts” en “links” verloren hun betekenis. Rechts stond voor een sterke overheid die de vrijheid van handelen, beslissen en ondernemen behoorlijk vrij liet. Het zou Nederland vrijheid opleveren, zonder overheidsbetutteling en het recht van de beste ondernemer vieren. Links daarentegen bekommerde zich om het lot van de gemeenschap en de individuele arbeiders; het moest uitbuiting door de “rijke bazen” voorkomen en de rechten van “den werkenden mensch” bewaken en beschermen.

Na de oorlog heeft Nederland grote stappen gezet. Letterlijk is het land opgebouwd en rezen de huizen als paddenstoelen uit de grond. We creëerden een ondernemersklimaat dat zorgde voor een groeiende welvaart en bedrijven die de hele wereld omarmden. Als een spons zogen we arbeidskrachten op uit andere, vaak armere, landen. Zij bezorgden ons de man- en daadkracht die we nodig hadden om ons land te maken tot wat het nu is.

Maar tijden zijn veranderd. De wereld is kleiner geworden. De Koude Oorlog die we achter ons gelaten hebben, is weer helemaal terug. De samensmelting van Europa biedt ons grote mogelijkheden, edoch bindt ons ook aan afspraken waar we als individueel land alleen de slechte kanten van proeven. En dan komen onherroepelijk ook de slechte financiële tijden voorbij.

Europa legt ons stikstof restricties op. De gaswinning in Groningen doet de grond letterlijk beven. Een overheid die de NUTS voorzieningen en de zorg aan de vrije markt gegeven heeft, iets dat nu als een boemerang terugkomt in de vorm van torenhoge kosten voor de individuele burger.

En dan hebben we als “rijke Westen” de enorme aantrekkingskracht voor arbeidsmigranten en mensen die vluchten uit gebieden met mensonterende omstandigheden. In hun zoektocht naar een beter leven brengen zij ook hun cultuur en religie mee. En juist dat botst als zij zich niet aanpassen aan hun nieuwe gastland.

Tijden veranderen. Politici zijn steeds vaker individuen die de politiek omarmen vanwege de status, het pluche en de kansen in hun “carrière”.

Zij zijn ook steeds minder gebonden aan de oorspronkelijke achterban en hoppen net zo vaak over van de ene naar de andere partij. Er komen ook steeds meer partijen bij, hetzij nieuw opgericht met hele andere doelstellingen, dan wel afsplinterende groepjes van bestaande partijen omdat ze als individu denken het beter te kunnen dan hun partij of omdat ze een democratisch proces van verandering van binnenuit niet aankunnen, zich niet kunnen vereenzelvigen met de keuzen van de meerderheid.

Het wordt met al die vele groepjes en partijen steeds moeilijker een eenduidig landsbeleid te voeren waarin mensen zich herkennen. En dus gaat de burger morren, voelt hij of zij zich niet gehoord en kweek je steeds meer de instelling van “ik en zij”. Een steeds meer op zichzelf gerichte haast egoïstische maatschappij speelt hierin ook een grote factor.

We moeten een schuldige vinden voor al die misstanden en dus richten we ons op de vreemdeling. Al onze problemen verdwijnen als we de immigranten buiten houden. We zijn niet het enige land dat zo denkt, je ziet het van de Verenigde Staten tot Oost-Europa. Er staan ook nieuwe leiders op, vastberaden, streng en steeds minder democratisch “minded”. Heel de wereld lijkt in brand te geraken met de strijd tussen “zij en wij”. 

Wereldwijd zie je politieke stemmen die om het hardst brullen, om het hardst met de vingers naar anderen wijzen en vaak met een achterban die klakkeloos hun geroeptoeter overnemen ongeacht de werkelijke feiten omdat ze die toch niet checken. 

En zo komen we wederom op de tegenstelling tussen links en rechts. Links is het nieuwe scheldwoord voor alles wat faalt in ons land. Links is de schuldige voor alle in de voorgaande jaren begane fouten in Nederland. Links houdt onze vooruitgang tegen en dondert de Lage Landen, Europa, ja zelfs de wereld in de grootste malaise die we ooit gekend hebben. Door links is Nederland niet meer van ons Nederlanders.

En dat terwijl in Nederland de laatste echte linkse bestuur invloed toch echt uit de tijd van Joop den Uyl stamt. Helaas kijken mensen niet meer naar de waarheid, niet meer naar feiten. Het is immers gemakkelijker om zelf niet na te denken, maar om blindelings anderen te volgen, als het mis gaat is het nooit jouw fout want “zij zeiden het toch?” 

Extreem links heeft geleid tot communisme, en dat in handen van machtswellustige leiders heeft geleid in misdaden tegen de mensheid in China, Rusland en andere landen.

Extreem rechts heeft geleid tot uitwassen die we in de Tweede Wereldoorlog gezien hebben en die steeds vaker door “volksleiders” omarmd worden.

Beide extreme kampen hebben geleid tot dood en verderf en tot knechting van de burger. Als je nu dan ook protestdemonstraties ziet door vaak gemaskerde individuen, die rellen, de nazi-groet uitbrengen, dan sla je toch even stil.

En dan is het nu verkiezingstijd. Velen kiezen in stilte. Wie te luid stemt, wordt afgeslacht en verketterd op de sociale media door andersdenkenden. Zover is het inmiddels gekomen in ons eens zo vrije kikkerlandje. Dit wordt aangewakkerd door onbeschaafde politici, van welk politiek spectrum dan ook, die elkaar schofferen en normale fatsoen waarden aan hun laars lappen. Vind je het gek dat de achterban dit overneemt?

Nederland is gezond en welvarend geworden omdat beleidsmakers de nuance zochten en de samenwerking om tot oplossingen te komen. Omdat land en volk voorop stonden en niet de eigen positie en status. 

Politici en burgers moeten zich realiseren dat samenwerken en samen oplossingen bedenken kernwoorden zijn in een hoopvolle toekomst. Daarbij moeten we accepteren dat we niet allemaal hetzelfde denken. Polarisatie leidt tot tweespalting en dat kan in uiterste gevallen leiden tot een keiharde strijd, soms zelfs fysiek. En dat in een democratisch en vrij land als Nederland moeten we niet willen.

Dus maak gebruik van je democratische rechten en ga stemmen, in alle vrijheid en op wie jij zelf wilt.