De Junior Musical Class, zo heet officieel de groep mensen van het Roncalli die al weer voor de derde keer op rij iets bijzonders op de planken weg zet.
De aula van de Bergse school is compleet veranderd in een theater. Wie hier binnen treedt, gaat vanzelf al zachter praten. De verwachtingen zijn hoog. Eerdere uitvoeringen zoals “Shine” en “Lang en Gelukkig” deden de lat al op een behoorlijk niveau leggen. Het karakter van “Oorlogswinter” echter is zoveel intenser. Mag je dit wel bij zulke jonge spelers wegleggen? Het antwoord is ronduit “ja”!!
Jorina Verhees stuurde me een berichtje, of het niet leuk zou zijn om wederom foto’s te maken van hun opvoering? Natuurlijk wilde ik dat. Alleen al het feit dat het om de musical Oorlogswinter ging, maakte mij behoorlijk nieuwsgierig. Ik ben al enthousiast als jonge mensen zich met cultuur bezig houden, er voor kiezen zelfs. Maar, als er zo’n connectie wordt gelegd met 75 jaar bevrijding, ja zelfs met een onderwerp dat nog steeds zo een grote impact heeft op ons leven, dan moet je er wel bij zijn.
Ik vraag me vooraf af, hoe zulke jonge mensen omgaan met de intense emoties die een dergelijk stuk met zich mee brengt? Wat doet het met hen, en zijn ze in staat om de beleving uit te dragen aan het publiek?
Met onder andere JMC coördinator Jorina Verhees en Diemer van Wijk, beschikken de leerlingen over een kundig en inspirerend team, dat hen helpt dit stuk gestalte te geven. Sommigen zeggen dat het wel spannender is dan examen doen.
Het stuk zit goed in elkaar. De leerlingen spelen strak, iets dat zeker opvalt met het vullen en leeghalen van het podium tussen de scènes door. Een ingetogen stuk, met hele intense momenten. Immers de dood, honger, angst en wanhoop strijden met liefde, vreugde en hoop. Dat kan voor zulke jongelui absoluut geen sinecure zijn. Toch slagen ze er bijzonder goed in om die gevoelens ook bij het publiek te triggeren.
Bart van Broekhoven lijkt met zijn slechts zestien jaren inmiddels wel een veteraan. Al eerder stond hij in een hoofdrol. Ook nu weet hij met zijn uitdrukkingen, dat tekenende gelaat en zijn manier van bewegen, je mee te zuigen in het verhaal. Zo ook Eline Dierikx, die als moeder van de verzetsheld Michiel een buitengewone prestatie weg zet. Daar mag in een adem Femke aan toegevoegd worden die de zus van Michiel speelt en als verpleegster stapelverliefd wordt op de piloot die zich in het bos verbergt. De reden om Eline en Femke te noemen is heel simpel; hun vocalen zijn indrukwekkend en als zij sommige nummers zingen, als het ware echo’s vanuit de Tweede Wereld Oorlog, dan krijgen zij met hun pure stemmen de aula van het Roncalli muisstil.
Het gehele musical team, begeleiders en spelers, verdient een groots compliment. Met “Oorlogswinter” sluiten zij niet alleen perfect aan bij het herdenkingsjaar van de bevrijding (al weer 75 jaar!), nee zij brengen dat moment van een ver geleden weer helemaal terug. Daarbij zijn de foto’s, die op de achtergrond aan elke scène smoelwerk geven, indrukwekkend goed gekozen. Ook de kleding draagt bij aan de beleving van het verhaal.
Het klaterende applaus na afloop sprak boekdelen. Roncalli JMC heeft wederom een visitekaartje afgegeven en verdient, wat mij betreft, met deze musical een avond (of meerdere) in Theater De Maagd. Want meer mensen zouden in staat moeten zijn om deze opvoering, deze kwalitatief prachtige en emotievolle musical, te mogen aanschouwen. Wie weet, we hebben nog een heel jaar in het thema van 75 jaar bevrijding. Bij deze doe ik een oproep aan Burgemeester Petter en Cees Meijer om direct met Jorina, Diemer en de schoolleiding van het Roncalli om de tafel te gaan en een mooie datum af te spreken voor een opvoering in Theater De Maagd.
