Djuna Pellis stuurde me afgelopen week een mailtje, of ik haar kon helpen.
Ze zocht namelijk een fotograaf. Djuna en een aantal van haar medeleerlingen voerden namelijk op zaterdag 20 maart een drama voorstelling op. De studenten van de Bergse school hadden vanuit het lesvak Dram de eindopdracht gekregen om een geheel eigen stuk op te voeren.
Ga er maar aanstaan, ben je al behoorlijk zenuwachtig omdat dit een eindexamen betreft, mag je ook nog eens met een groepje leerlingen een heel eigen stuk in de steigers hangen. Het betekende maanden lang keihard werk. Wat werd het onderwerp, hoe geef je het verhaal of wel het script vorm? Kleding moest gemaakt worden, evenals het decor. Regel een fotograaf om het stuk vast te leggen, en tenslotte; zie de boel maar eens uit je hoofd te leren en op de avond zelf fatsoenlijk uit je woorden te komen. Je wordt nog zenuwachtiger, als je je afvraagt of de zaal wel vol raakt, want wie komt er naar een amateurvoorstelling drama kijken, uhhh, amateur amateurs eigenlijk, toch?
Om met het laatste te beginnen; de zaal zat bomvol. Medeleerlingen, maar vooral veel ouders, broertjes en zusjes, oma's en opa's. Elke stoel was gevuld en de tafels langs de kant werden ook goed gebruikt.
Drama werd het inderdaad, uiteen gereten families, echtscheidingen, aanrandingen, psychologische vragen en de zoektocht naar geluk. Het lag allemaal zo dicht bij elkaar, geregeld kreeg ook de humor een deel in het verhaal. Bijzonder opmerkelijk waren een aantal dialogen, het was gewoonweg poëtisch te noemen; een bewijs dat er over de teksten erg goed is nagedacht. Er zat vaart in het stuk, het spel was goed te noemen. Natuurlijk verslikte zich soms iemand in een woordje. Maar mag het? Dit zijn jonge mensen die een eindexamen afleggen. Je kan en mag niet verwachten dat het vlekkeloos en perfect is. Maar bovenal werd er een goed stuk werk afgeleverd. Het verhaal kende best veel lagen, en elke scène nam je weer mee in een ander deel. Beetje bij beetje leek zich een rode draad te ontwikkelen, je kreeg er steeds meer gevoel bij. Dat was nog niet gemakkelijk, met de vele plotwendingen die de leerlingen in het verhaal wisten te brengen. Het eind was dan ook plots en totaal onverwacht. Het publiek reageerde met luid applaus.
Na afloop vroeg ik mezelf af waarom juist zo'n stuk niet in De Maagd, of de CKB theaterzaal wordt opgevoerd. Dit stuk verdient het namelijk om aan een groter publiek getoond te worden. Ik zou zeggen, vraag het eens en wellicht kun je dan de hele school uitnodigen en veel familie en vrienden?
Wat mij betreft mag de aanwezige jury, een aantal leraren, bij deze elke deelnemer laten slagen voor hun eindexamen. En de lerares Drama mag nog een extra bloemetje krijgen. Ze heeft blijkbaar alle leerlingen in de juiste richting gewezen, om zo'n toch complex en boeiend drama in elkaar te steken. Het was een geslaagde avond.
Hier onder een foto weergave van de voorstelling. Voor de ouders die een foto willen bemachtigen, neem contact op met Patty Pellis, via het Roncalli.
