Vincent van den Ouden is zijn naam en hij staat voor de afronding van zijn afstudeerfilm.
Als hij aan tafel aanschuift, is het zo’n typisch voorbeeld van een van energie blakende adolescent. Maar in plaats van een “jup in opbouw” zit hier een jongeman met heel veel lagen. Lagen die zich gedurende het gesprek langzaam laten afpellen.
Hij had een MBO en HBO studie in de cultuur maatschappelijke vorming achter de rug, maar besloot dat er meer moest zijn. Met name meer dat bij zijn persoonlijkheid paste. Vandaar zijn keuze voor het RITCS School of Arts. ‘Ik ben verhalenverteller, en het medium film biedt mij de beste mogelijkheden om mijn verhalen over te brengen op het publiek.’ Hij lacht, deze geboren en getogen Bergenaar, maar ik proef dat er veel meer verborgen is. Ik wil meer weten van deze jongeman.
We duiken terug in het verleden. Immers, met betrekking tot zijn film heeft hij het over het terug herontdekken van het kind in ons. ‘Hoe was jij dan als kind?’ Weet ik hem te vragen. Er komt een verrassend antwoord:’Ik was altijd al de underdog, het buitenbeentje.’ Daar ga ik direct dieper op in, een underdog is iemand van wie je niet verwacht dat ze winnen. Bij voorbeeld dat Heracles AJAX de beker uitstoot of zo. Een buitenbeentje heeft een meer duistere klank, iets sinisters ook, je staat buiten een deel van de maatschappij waartoe je eigenlijk zou moeten behoren. Als ik hem dit voorleg, zie ik hem peinzen. Weifelend knikt hij, ‘misschien heb je wel gelijk. Ik paste niet echt in mijn omgeving, had ook weinig vriendjes. Ik kon me gewoonweg moeilijk aansluiten. Daarentegen had ik een grote fantasie en vriendjes verzon ik er zelf wel bij. Ik speelde veel games en tekende veel. Toch ben ik op een gegeven moment de aansluiting bij mijn omgeving gaan zoeken. Misschien ben ik toen wel het kind in me verloren.’ Klinkt het haast verontschuldigend.
Het resulteerde in het opgeven van tekenen, misschien wel het opgeven van fantaseren, zoals hij vroeger kon. Er ontstond een Vincent die opging in zijn omgeving. Zijn culturele studie bracht hem in aanraking met migranten. ‘Dit zijn ook zoekende mensen. Zij belandden in een heel andere omgeving, waar ze zich proberen in te passen. Zij zijn zoekende naar hun identiteit.’
Een van de opdrachten van zijn scholing was:’Maak een mind map’. Vincent kon zich maar moeilijk en met de nodige tegenzin hier aan zetten. Maar het hielp hem wel de zin om te tekenen terug te hervinden. Er ontstonden wel meer vonken die teruggrepen op zijn eigen verleden. Die mind map hielp bij het herontdekken van zijn identiteit. Met weemoed keek hij terug op de vluchtelingencrisis, met name waar kinderen worstelen met de nieuwe omgeving. In hun drang zich aan te passen aan de nieuwe situaties, moeten ze anderzijds vechten tegen het verlies van hun eigen identiteit. Een worsteling die ook Vincent zichtbaar voelt. Je kunt dan ook zeggen dat zijn film voor een deel autobiografisch is.
Over de film zelf kan Vincent heel beeldend praten. ‘Hopsa Heisasa is een sprookje over de vluchtelingencrisis. Het gaat over een eenzaam jongetje genaamd Willem die zijn ontvoerde teddybeer wil redden van Isra, een verdronken vluchtelingmeisje. Maar als hij erachter komt dat Isra’s eigen teddybeer is afgepakt door de golven en ze zonder niet door naar het hiernamaals durft, raken ze verzeild in een reis naar liefde en troost.’ Als ik doorvraag naar zijn beweegredenen valt er even een stilte, heel even maar. De tegenstelling van een westers kind dat nog niets van de buitenwereld weet, en de confrontatie met verlies van eigen veiligheid wordt in deze film omarmd met een zweem van fantasie. Magisch realisme noemt Vincent de stijl als ik hem vraag naar “de verpakking van dit verhaal”.
‘Hopsa Heisasa is eigenlijk misschien wel een sprookje. Ik maak gebruik van symbolen zonder teveel specifieke elementen in mijn film op te nemen.’
Zo geeft Vincent het publiek de mogelijkheid om zelf op reis te gaan en de inhoud op eigen wijze te ontdekken.
Vincent van de Ouden, acteur, tekenaar, schrijver, maar dus bovenal filmmaker om het publiek deelgenoot te maken van de verhalenverteller die hij is.
Het scenarioscript is inmiddels af, de cast en crew haast compleet en om de financiering rond te krijgen is Vincent een crowd fund actie begonnen. Hij heeft immers 8.000 euro nodig om zijn film te draaien. Hopsa Heisasa, zoals deze film heet, moet namelijk zijn visitekaartje naar de filmindustrie worden. Dus is Vincent er veel aan gelegen om zijn boreling gefinancierd te krijgen. Daarbij heeft hij trouwens wel een leuke ondersteuning gevonden:’Als ik zelf 70 % (dit is € 5.600) van het benodigde bedrag binnenhaal, dan zal Provincie Noord Brabant en Kunstloc Brabant samen de overige 30% (dit is € 2.400) storten.’
Ter promotie wordt er een benefietmiddag georganiseerd: “Workshop Making Movies”. Tijdens OPEN2019 op 30 maart in het CKB zal Vincent uitleg geven over de fouten en de goede punten uit zijn werk, waarbij er ook een van zijn films vertoond zal worden.
De link naar de crowdfunding-pagina (waar ook een trailer van het project staat) is te vinden op: http://www.cinecrowd.nl/hopsa-heisasa/
‘Weet je, Sonn, ik heb heel veel verhalen in mijn hoofd. Ik ga hierna zo door naar het volgende verhaal.
Maar dit verhaal was zo mooi om te vertellen. Ik MAG er ook iets over vertellen, immers die vluchtelingen komen wel naar MIJN wereld. En als dit mijn hele kleintje steentje is om bij te dragen, dan is mijn doel geslaagd.
Vincent maakt deze film met liefde, en vooral passie. Meld je dus op 30 maart aanstaande in de middag bij het CKB om dit nieuwe Bergse pareltje te zien. Of draag je steentje bij met de crowd fund actie.