Oudoe

Een traan breekt

vol onderdrukking

en trekt een zilt spoor

terwijl de laatste tonen vervagen

De blik naar beneden

het hart vol

maar nu reeds weemoed

De hand wuift een laatste keer

terwijl de schouder schokt

als verstand zegeviert

en het hart vol muziek doorboort

De laatste woorden waren vol,

passie en inhoud

op de klanken van het leven zelf

reeds vaak gezongen

echter nu pas de betekenis

En als de stilte raakt

gaat de ziel onder

in oorverdovend geruis

emoties in overdrive

op dit laatste afscheid