Piet van Gent heeft de oneerlijke strijd tegen zijn ziekte verloren. 

Levensgenieter, Bergenaar pur sang, zielsmaatje van Els, uitbater, kok, maar vooral een mens met het hart op de juiste plaats.

Piet was de belichaming van een ruwe bolster, blanke pit. Zijn maten kennen hem als iemand die voor hen door het vuur ging. Anderen kennen hem als iemand die geen centimeter week als hij onrecht zag. Daarmee was Piet soms geen makkelijke, maar bovenal kennen we hem van zijn gulle lach. 

Wie Piet van vroeger kende, zou wellicht achter de oren krabben als je hem bezig zag in zijn koksoutfit. De man die haast hele wolkenkrabbers in zijn eentje kon bouwen, zag je nu stunten met potten en pannen. En wat hij serveerde smaakte bijzonder goed. De porties dikwijls overgroot, je moest haast de broeksriem een knoopje losser zetten. Als Piet zijn klanten zag smullen, dan kreeg hij een grote grijns op zijn gezicht. Samen met Els runde hij zijn kroeg / hotel met heel veel liefde. Dat proefde je als je binnenkwam en dat kreeg je als je een keer in De Blauwe Vogel overnachtte. Trots was hij als hij het gastenboek liet zien, waarin van ver buiten Nederland de meest mooie loftuitingen waren neergeschreven.

Piet laat heel veel herinneringen achter. Daarbij ook heel wat tranen, want bovenal was Piet geliefd bij velen. Even dat praatje halen, even die klap op de schouder die zijn vrienden zo goed kennen. Nu dat gat in Els' leven.

De strijd was vol dieptepunten, maar Piet zelf bleef altijd zichzelf. Schouders ophalend en verder maar weer, dat was zijn motto.

Met het heen gaan van Piet van Gent, verliest Bergen op Zoom, een markant man, een aimabele vent en vooral een van de iconen uit de Bergse horecawereld. Piet, maat, rust zacht en kijk van boven toe hoe wij een traan wegpinken, het glas heffen en zeggen: 'Proost maat, op alles wat we van je hebben gekregen;.