Sint Annastraat nummer 10, daar moeten we ons melden vanaf aanstaande zaterdag 14:00 uur.
Als ik op boven vernoemd adres in Bergen op Zoom verschijn, is Marleen druk bezig met de inrichting. Ik ken haar eigenlijk niet maar het werk aan de muren voelt gelijk vertrouwd. Mijn blik wordt van de ene muur naar de andere getrokken. Mensen, in allerlei posen, met prachtige kleuren. Kleuren die mijns inziens op een klassieke achtergrond duiden. Zo raak ik meteen met de kunstenaar in gesprek.
Haar geboortestad is Kampen, maar ze heeft ook jarenlang in Zeeland gewoond. Het verklaart ook waarom ze de Academie Sint Joost in Breda bezocht. Ze volgde daar de richtingen Schilderen en Monumentale Vormgeving. Ik denk gelijk de verklaring te hebben voor haar kleurgebruik. Het doet me denken aan allerlei klassieke werken. Het roept ook direct een sfeer op. Zoals het ook direct stof voor een gesprek oplevert. Ik hoor een opvallende uitspraak waar ik direct op inhaak:’Schilderen is niet per se leuk!’ Dat moet Marleen me toch eens nader verklaren, bedenk ik mezelf. Iets dat ze ook prompt doet:’Het is mijn taak om me te uiten, om mijn boodschap over te brengen. Ik moet de mensen met mijn werk iets zeggen.’ Vervolgens legt ze uit dat dit hele proces niet altijd leuk hoeft te zijn, het is een reis om te komen tot een resultaat waarvan ze kan zeggen, ja dat ben ik.
Haar ouderwetse, gedegen, opleiding gaf veel nadruk op beschouwing. Ik herken dat als ik tegen twee pilaren een aantal schetsen zie. Marleen ziet en volgt mijn blik en vertelt me:’Ik heb altijd mijn schetsboekje bij en leg dan van alles vast wat ik zie. Ik schets heel snel. Ben geïnteresseerd in mensen, wat doen ze, wat denken ze? Die schetsen gebruik ik om tot mijn schilderwerken te komen. Het beschouwen van mensen, ik denk dat ik dat instinctief doe.’
Ik stel haar de vraag of ze dan ook een mensen mens is, waarop ze aarzelend nee antwoord. Ik had dit eigenlijk niet anders verwacht. Alhoewel ze absoluut niet op haar mondje gevallen is, ja zelfs les geeft, Marleen lijkt me een dame die liever in de massa opgaat. Iemand die observeert, vastlegt, nadenkt om dan de wereld haar bijzondere werken aan te bieden. Want bijzonder zijn ze. Zodra je binnenkomt trekt een tweeluik direct de aandacht. Twee mensen die naast elkaar zitten. Zitten ze met de voeten in het water, wat doen ze daar, hadden ze ruzie, wat denken ze nu? Zo wordt je onmiddellijk opgezogen in deze twee schilderijen. Het kleurgebruik past bij de hele sfeer, nee draagt ertoe bij. Zoals bij alle kunstenaars zijn er schilderijen meer of minder naar je persoonlijke smaak. Maar ik begin Marleen te begrijpen. Ze heeft iets te zeggen. Haar schilderijen houden ons een beeld voor dat ons doet nadenken, zulks bij elk schilderij weer. Ik loop nog eens rond en het brengt me bij een schilderij dat me mijn adem doet stokken. Ik heb mijn favoriete plaatje gevonden. De kleuren zijn subliem en zenden je direct op reis. Dit is alles wat ik in een schilderij verwacht, en misschien wel meer want het blijft mijn aandacht trekken.
‘Deze expositie is alleen van mij, dat maakt het nu ook zo spannend.’ Als ik vraag waarom dat is, verneem ik dat de werken die hier hangen van het afgelopen jaar zijn, de periode dat ze onder de vleugels van Mart Franken de kans weer krijgt om zichzelf te hervinden. ‘Ik zat vast. Ik wilde in mijn schilderen net zo vrij zijn als in mijn tekenen. Je kunt iets niet bewust verzinnen, want als ik dat doe, kom ik waar ik niet wil zijn. Ik zocht iemand die me hierin kon helpen, die met me mee wilde lopen. Dat is niet zo simpel hoor. Immers, wie kan dat, of wie wil dat? Mart zei me maar eens mee te lopen met zijn lessen, andere mensen te ontmoeten. Het was de klik die ik nodig had om mezelf te hervinden. Om net zo vrij te worden als toen ik jong was. Dat is best lastig soms, het betekent immers dat je jezelf moet blootgeven.’ Ik hoor het verhaal aan en vraag Marleen waarom ze zich niet louter tot het tekenen gewend heeft, als ze zich daar tenslotte wel vrij in voelde. Haar verhaal vertelt me eigenlijk dat het tekenen, het in schets vastleggen van haar waarnemingen, heel natuurlijk komt. Dus, waarom niet? Marleen aarzelt, een vraag die ze niet verwacht had misschien. Dan opent haar gezicht zich met een glimlach, terwijl de nadenkende frons verdwijnt. ‘Nee, niet louter tekenen. Ik wil er kleur in aanbrengen. Het moet iets spannends zijn. Ik moet ook kunnen experimenteren. Zonder dit zou ik tegen een muur lopen. Ik heb nu echt het gevoel; dit ben ik.’
We praten over nog heel wat onderwerpen, zoals haar bezoeken aan kleinschalige Franse festivals waar die ene oude man zo ontzettend vals met zijn instrument aan de haal gaat, maar dat het complete plaatje zo fantastisch mooi en meeslepend is. Opnieuw zie ik hier de dame die momenten vangt, die haar omgeving beschouwt en zich door haar emotie laat meenemen op een pad dat tot de wonderlijkste kunstwerken voert. Het zijn deze pareltjes die vanaf zaterdag 7 april in de Arsis Galerij in de Sint-Annastraat 10 te Bergen op Zoom te bewonderen zijn.
De officiële opening vindt 7 april plaats om 14:00 uur.
Sint-Annastraat 10 te Bergen op Zoom
Franka Beijers zal zich over deze opening ontfermen een de middag wordt muzikaal ondersteund door de band Cool Mc Finn.
Ik neem afscheid van een bijzondere vrouw, een kunstenaar met prachtige werken, na een heel aangenaam en open gesprek. Ik kan iedereen aanraden om haar expositie te bezoeken. En ga gerust het gesprek met haar aan, Marleen heeft immers heel wat te vertellen, zoals ze ook met haar kunstwerken zelf doet.