Geelzucht heette het initiatief waar Bert Bevers aan mee deed: vijf dichters die de Tour de France volgen en hun beleving in de vorm van gedichten vorm geven.  Het werd eens tijd dat ik één van de initiatiefnemers aan de tand voelde, nu dit al het derde jaar vorm krijgt.  

Hoe is het idee van Geelzucht ontstaan?

In 2010 had ik er met mijn vriend Paul Rigolle een keer over gesproken, maar hij vond de klus om zo’n Tour met ons tweetjes te ‘verslaan’ in gedichten wat te groot. Het ene idee bracht het andere mee, en al heel gauw hadden we een fijn ploegje samengesteld waar ook Patrick Cornillie, Norbert De Beule en Willie Verhegghe deel van wilden uitmaken. We vonden het van meet af aan logisch dat het geen vast collectief zou worden en dat, wie zin had, een Tour kon overslaan.

Dit is nu het derde jaar; wat is er anders?

Niet veel, eigenlijk. Alleen de samenstelling van onze ploeg is weer wat gewijzigd. Voorts is het principe ongewijzigd gebleven: de dichter van dienst schrijft een gedicht over de rit van de dag en plaatst het diezelfde dag voor 19 uur op de blog. Eergisteren was dat best spannend, want de koers begon pas echt een uur voor de finish, en die was héél laat!

Er zijn drie ‘vaste’ medewerkers, hoe kom je tot de andere twee?

Eigenlijk klopt dat niet. In principe zijn er géén vaste medewerkers, is iedereen ‘los’. Dit is de derde keer en er zijn twee dichters die alle drie de versies van GeelZucht hebben meegedaan: Patrick Cornillie en ik. In de vorige GeelZucht zaten, naast Patrick en ik, ook weer Paul Rigolle en Norbert De Beule. Onze nieuwe ploegmaat was toen Sylvie Marie.

Aangezien Patrick en ik de anciens zijn, hebben we samen beslist wie we zouden vragen om onze ploeg te vervolledigen. Willie is natuurlijk dé wielerdichter van Vlaanderen, Bert Bevers is heel sportief op papier en we vonden dat er, net als vorig jaar, een vrouw bij hoorde. Algauw hadden we Yella Arnouts gevonden. Haar vader heeft trouwens nog gekoerst. Een foto van hem zal op de cover van het derde GeelZucht-boek prijken.

Wat wil je eigenlijk bereiken?

Ach, niet zoveel eigenlijk. GeelZucht is een pretentieloos hobbyprojectje, waarin we iets heel contradictorisch willen doen, namelijk gedichten schrijven over wielrennen (en eens niet over liefde en dood of over poëzie zelf) en dan nog in een tempo dat heel onpoëtisch is. Ikzelf werk jàrenlang aan een dichtbundel, en nu moet ik op de vier of vijf dagen dat ik ‘van dienst ben’ in enkele uren tijd een gedicht schrijven.

Het leukste aan GeelZucht is dat we relatief veel lezers hebben, en dat een aantal daarvan anders nooit een gedicht leest. Misschien hebben we wel al enkele mensen de weg naar de poëzie gewezen?

Wat vind je van de bijdragen van de gasten?

Die zijn, net als die van ons, heel uiteenlopend. En dat is maar goed ook. Het feit dat we van de eerste week van de eerste GeelZucht al collega’s hadden die ons spontaan hun gedichten mailden, was de aanleiding om die rubriek ‘Onze gasten’ aan de blog toe te voegen. We hadden dat niet verwacht, maar vonden het uiteraard heel prettig.

Ben je zelf ook liefhebber van de sport?

Tuurlijk wel. Als kind heb ik mijn ouders de oren van hun hoofd gezeurd om een echt koersstuur op mijn fietsje te laten monteren, en later voor een koersfiets. Ik heb heel veel gefietst, wilde wielrenner worden, maar mijn ouders vonden dat ik eerst een diploma moest halen. En zo geschiedde. Daarna is het er niet meer van gekomen. Ik ben wel nog een aantal jaren blijven fietsen, maar toen kwam de lokroep van het marathonlopen…

Hoe kunnen we als beste jouw dichtkunst omschrijven?

Ik ben daar eerlijk gezegd niet mee bezig, lig daar ook niet van wakker. Als mensen mijn gedichten willen lezen, vind ik dat heel fijn. Hoe ze mijn poëzie omschrijven, dat bepalen ze zelf.

Waar kunnen de liefhebbers het uiteindelijke boek bestellen?

Het eenvoudigste is surfen naar http://geelzucht.wordpress.com/ en daar doorklikken naar HET BOEK. Wie zo’n boek wil, geef ik de raad niet te lang te wachten met bestellen, want we hebben de oplage bewust klein gehouden, namelijk op 100 exemplaren. Die worden allemaal netjes genummerd en door de vijf GeelZucht-dichters eigenhandig gesigneerd. En wie denkt dat hij het boek niet moet kopen, want dat hij alle gedichten toch op de blog kan lezen, komt bedrogen uit, want in het boek staan 5 extra, ongepubliceerde, speciaal voor het boek geschreven, gedichten. Van elke GeelZucht-dichter één. Dus…